Δελφίνι-ένα αξιοθαύμαστο ζώο
Τα δελφίνια θεωρούνται τα πιο έξυπνα απ' όλα τα ζώα. Συγκριτικά, ένα δελφίνι είναι τόσο έξυπνο, όσο ένα δίχρονο παιδί.
Είναι ζώα κοινωνικά και ζουν κατά αγέλες έως δώδεκα ατόμων. Σε περιοχές όπου αφθονεί η τροφή, μπορεί να ενωθούν πολλές αγέλες και ο συνολικός πληθυσμός της ομάδας να φτάσει τα χίλια άτομα.
Φωτογραφία NASAs
Πηδούν πάνω από την επιφάνεια του νερού και κάνουν ακροβατικές φιγούρες. Οι επιστήμονες δεν είναι σίγουροι για το σκοπό αυτής της συμπεριφοράς. Ίσως προσπαθούν να εντοπίσουν κοπάδια ψαριών, κοιτώντας από ψηλά τα σημάδια στο νερό. Το παιχνίδι παίζει σημαντικό ρόλο στη ζωή τους και συχνά έχουν παρατηρηθεί να παίζουν με φύκια ή μεταξύ τους. Επίσης, έχουν παρατηρηθεί να "πειράζουν" άλλα πλάσματα, όπως θαλάσσιες χελώνες καιθαλασσοπούλια.
Φωτογραφία Sunphol Sorakul
Γνωστή είναι η εικόνα δελφινιών να συνοδεύουν πλοία, τρέχοντας παράλληλα με αυτά μπροστά από την πλώρη. Για αιώνες οι ναυτικοί παρακολουθούν τα υπέροχα αυτά θηλαστικά να τους συνοδεύουν στα ταξίδια τους. Η συγκεκριμένη συμπεριφορά των δελφινιών δεν έχει απόλυτα εξηγηθεί. Πολλοί υποστηρίζουν πως ο σκοπός τους είναι κατά κάποιο τρόπο ωφελιμιστικός. Η κίνηση του καραβιού μέσα στο νερό προσφέρει μια χωρίς προσπάθεια μετακίνηση στα δελφίνια, επιτρέποντας τους να διατηρούν τις δυνάμεις τους. Ωστόσο ταδελφίνια ποτέ δεν παραμένουν, για πολύ ώρα, μπροστά από την πλώρη των καραβιών, γεγονός που ενισχύει την άποψη πως απλά «παίζουν» και έχουν μεγάλη περιέργεια...κυρίως για τους ανθρώπους.
Φωτογραφία NOAA NMFS
Ζουν σε "ανοικτές" και όχι σε "κλειστές" κοινωνίες. Σχηματίζουν συμμαχίες, "συμμορίες" που κάνουν μακρινά ταξίδια, όπου συχνά συναντούν ξένα δελφίνια, απέναντι στα οποία υιοθετούν διάφορες στρατηγικές ομαδικής άμυνας και επίθεσης. Οι σχέσεις μεταξύ των δελφινιών, κατά τους επιστήμονες, θυμίζουν περισσότερο τα πολύπλοκα δίκτυα της μαφίας, παρά την κάθετη ιεραρχία των χιμπατζήδων. Γενικότερα, το "ανοικτό" κοινωνικό σύστημα των δελφινιών θεωρείται μοναδικό μεταξύ των θηλαστικών του πλανήτη.
Φωτογραφία Sbork
Πηδούν πάνω από την επιφάνεια του νερού και κάνουν ακροβατικές φιγούρες. Οι επιστήμονες δεν είναι σίγουροι για το σκοπό αυτής της συμπεριφοράς. Ίσως προσπαθούν να εντοπίσουν κοπάδια ψαριών, κοιτώντας από ψηλά τα σημάδια στο νερό. Το παιχνίδι παίζει σημαντικό ρόλο στη ζωή τους και συχνά έχουν παρατηρηθεί να παίζουν με φύκια ή μεταξύ τους. Επίσης, έχουν παρατηρηθεί να "πειράζουν" άλλα πλάσματα, όπως θαλάσσιες χελώνες καιθαλασσοπούλια.
Γνωστή είναι η εικόνα δελφινιών να συνοδεύουν πλοία, τρέχοντας παράλληλα με αυτά μπροστά από την πλώρη. Για αιώνες οι ναυτικοί παρακολουθούν τα υπέροχα αυτά θηλαστικά να τους συνοδεύουν στα ταξίδια τους. Η συγκεκριμένη συμπεριφορά των δελφινιών δεν έχει απόλυτα εξηγηθεί. Πολλοί υποστηρίζουν πως ο σκοπός τους είναι κατά κάποιο τρόπο ωφελιμιστικός. Η κίνηση του καραβιού μέσα στο νερό προσφέρει μια χωρίς προσπάθεια μετακίνηση στα δελφίνια, επιτρέποντας τους να διατηρούν τις δυνάμεις τους. Ωστόσο ταδελφίνια ποτέ δεν παραμένουν, για πολύ ώρα, μπροστά από την πλώρη των καραβιών, γεγονός που ενισχύει την άποψη πως απλά «παίζουν» και έχουν μεγάλη περιέργεια...κυρίως για τους ανθρώπους.
Ζουν σε "ανοικτές" και όχι σε "κλειστές" κοινωνίες. Σχηματίζουν συμμαχίες, "συμμορίες" που κάνουν μακρινά ταξίδια, όπου συχνά συναντούν ξένα δελφίνια, απέναντι στα οποία υιοθετούν διάφορες στρατηγικές ομαδικής άμυνας και επίθεσης. Οι σχέσεις μεταξύ των δελφινιών, κατά τους επιστήμονες, θυμίζουν περισσότερο τα πολύπλοκα δίκτυα της μαφίας, παρά την κάθετη ιεραρχία των χιμπατζήδων. Γενικότερα, το "ανοικτό" κοινωνικό σύστημα των δελφινιών θεωρείται μοναδικό μεταξύ των θηλαστικών του πλανήτη.
Τα δελφίνια επικοινωνούν μεταξύ τους χρησιμοποιώντας σφυρίγματα, πλαταγίσματα και άλλους ήχους. Το γεγονός αυτό είχε επισημάνει ήδη ο Αριστοτέλης, ο οποίος γράφει: «Η φωνή των δελφινιών στον αέρα ακούγεται σαν τη φωνή ενός ανθρώπου που αναπαράγει με ευκολία κάθε συνδυασμό από φωνήεντα αλλά έχει μεγάλες δυσκολίες να προφέρει τα σύμφωνα».Επίσης, χρησιμοποιούν υπέρηχους για ηχοεντοπισμό.
Φωτογραφία jeffk42
Είναι κοινά αποδεκτό ότι τα δελφίνια επικοινωνούν μεταξύ τους, κυρίως με μελωδικάσφυρίγματα. Η μητέρα επαναλαμβάνει στο νεογνό επί μήνες ολόκληρους μια συγκεκριμένη μελωδία, διαφορετική από κάθε άλλη, που το μικρό αποτυπώνει μέσα του και την κρατάει στην υπόλοιπη ζωή του, σαν προσωπικό δικό του χαρακτηριστικό, κάτι σαν όνομα, υπογραφή ήταυτότητα.
Φωτογραφία oceana.org
Τα δελφίνια είναι εξαιρετικά κοινωνικά πλάσματα. Δεν αντέχουν την μοναξιά και όταν αποκλείονται από τη συντροφιά των άλλων δελφινιών, βρίσκονται σε πραγματικά απελπιστική κατάσταση. Όταν κάτι τέτοιο συμβεί, τότε προσπαθούν να προσκολληθούν σε οτιδήποτε ή οποιονδήποτε. Έχουν αναφερθεί, όμως, και αρκετές περιπτώσεις δελφινιών που αφήνουν τον εαυτό τους να πεθάνει.
Τα μέλη των ομάδων μπορεί να εναλλάσσονται μεταξύ τους, όμως τα δελφίνια μπορούν να οικοδομήσουν ισχυρούς προσωπικούς δεσμούς. Έτσι, θα μείνουν με τα άρρωστα ή τραυματισμένα μέλη της ομάδας, βοηθώντας τα ορισμένες φορές να κολυμπήσουν.
Φωτογραφία Aenneken
Είναι κοινά αποδεκτό ότι τα δελφίνια επικοινωνούν μεταξύ τους, κυρίως με μελωδικάσφυρίγματα. Η μητέρα επαναλαμβάνει στο νεογνό επί μήνες ολόκληρους μια συγκεκριμένη μελωδία, διαφορετική από κάθε άλλη, που το μικρό αποτυπώνει μέσα του και την κρατάει στην υπόλοιπη ζωή του, σαν προσωπικό δικό του χαρακτηριστικό, κάτι σαν όνομα, υπογραφή ήταυτότητα.
Τα δελφίνια είναι εξαιρετικά κοινωνικά πλάσματα. Δεν αντέχουν την μοναξιά και όταν αποκλείονται από τη συντροφιά των άλλων δελφινιών, βρίσκονται σε πραγματικά απελπιστική κατάσταση. Όταν κάτι τέτοιο συμβεί, τότε προσπαθούν να προσκολληθούν σε οτιδήποτε ή οποιονδήποτε. Έχουν αναφερθεί, όμως, και αρκετές περιπτώσεις δελφινιών που αφήνουν τον εαυτό τους να πεθάνει.
Τα μέλη των ομάδων μπορεί να εναλλάσσονται μεταξύ τους, όμως τα δελφίνια μπορούν να οικοδομήσουν ισχυρούς προσωπικούς δεσμούς. Έτσι, θα μείνουν με τα άρρωστα ή τραυματισμένα μέλη της ομάδας, βοηθώντας τα ορισμένες φορές να κολυμπήσουν.
Τα δελφίνια είναι πολύ συναισθηματικά ζώα, ευαίσθητα και ευάλωτα - ίσως περισσότερο από εμάς. Η αλτρουιστική συμπεριφορά τους δεν περιορίζεται μόνο στο είδος τους. Ιστορίεςδελφινιών που έχουν βοηθήσει ανθρώπους στη θάλασσα, και τους έχουν σώσει από πνιγμό ή από καρχαρίες, κάνοντας κύκλους γύρω τους είναι γνωστές σε όλους, καθώς και ιστορίες δελφινιών που βοηθούν τις φάλαινες που έχουν εξωκείλει να ξαναβρούν το δρόμο προς τα ανοιχτά.
Φωτογραφία Lomvi2
Αρκετοί επιστήμονες εξηγούν πως η προσπάθεια ενός δελφινιού να κρατήσει έναν άνθρωπο στην επιφάνεια για να μην πνιγεί οφείλεται στην τάση του να σπρώχνει προς τα πάνω κάθε αντικείμενο που επιπλέει, αφαιρώντας έτσι, την συναισθηματική ή την συγκινησιακή ορμή του δελφινιού. Γιατί όμως, ένα δελφίνι που όταν ο σύντροφος του - σε συνθήκες αιχμαλωσίας - πέθανε, εκείνο επίμονα κρατούσε το πτώμα του στην επιφάνεια για να μην βυθιστεί, και πως μπορεί να εξηγηθεί η συμπεριφορά ενός άλλου που για πάνω από μια εβδομάδα κρατούσε το πτώμα ενός υγροκαρχαρία στην επιφάνεια, και αντιστεκόταν σε κάθε προσπάθεια να του το απομακρύνουν, το άφησε τελικά όταν αυτό είχε αρχίσει να αποσυντίθεται;
Φωτογραφία Jackiemora01
Τα δελφίνια είναι πολύ περίεργα και συχνά παρακινούνται από την περιέργεια τους για τον άνθρωπο. Συχνά, δύτες έχουν αντικρίσει δελφίνια κατάματα. Το βλέμμα τους δεν έχει την παγερή σταθερότητα που έχει το βλέμμα ενός καρχαρία, είναι ένα βλέμμα με μια απροσδόκητη λάμψη, που όλοι μαγεύονται από αυτό και από την επικοινωνία που αισθάνονται πως έχουν μαζί με τα δελφίνια, λες και αυτά είναι έτοιμα να τους αποκαλύψουν - επιτέλους - το μεγάλο μυστικό για το μυστήριο που τα καλύπτει.
Φωτογραφία Sami Keinänen
Τα ζώα αυτά δείχνουν και πολιτιστική συμπεριφορά, κάτι έως τώρα θεωρούνταν ότι είναι αποκλειστικότητα του ανθρώπου. Το 2005 στην Αυστραλία ανακαλύφθηκε ότι το είδος Ινδίας και Ειρηνικού (Tursiops aduncus) διδάσκει στα νεαρά δελφίνια τη χρήση εργαλείων, συγκεκριμένα κομματιών θαλάσσιου σπόγγου που τοποθετούν στο ρύγχος τους προκειμένου να το προστατέψουν κατά το κυνήγι. Άλλο ένα τέτοιο παράδειγμα παρατηρήθηκε σταποταμίσια δελφίνια της Βραζιλίας, όπου μια μελέτη διαπίστωσε πως τα αρσενικά δελφίνια κουβαλούν κλαδιά και κομμάτια φυτών για να εντυπωσιάσουν τα θηλυκά.
Φωτογραφία Daniel Hayes
Στον κόλπο Shark Bay της Δυτικής Αυστραλίας, παρατηρήθηκε μια ομάδα δελφινιών, η οποία έκανε το εξής εκπληκτικό: τα δελφίνια ανέβαζαν στην επιφάνεια του νερού, όστρακα μέσα στα οποία είχαν κρυφτεί ψάρια. Υποχρέωναν με τον τρόπο αυτό τα ψάρια σε «ηρωική» έξοδο, οπότε και μετατρέπονταν σε εύκολη λεία. Ποτέ στο παρελθόν δεν είχε παρατηρηθεί τέτοια συμπεριφορά από δελφίνια.
Φωτογραφία Roger Ratcliffe
Αρκετοί επιστήμονες εξηγούν πως η προσπάθεια ενός δελφινιού να κρατήσει έναν άνθρωπο στην επιφάνεια για να μην πνιγεί οφείλεται στην τάση του να σπρώχνει προς τα πάνω κάθε αντικείμενο που επιπλέει, αφαιρώντας έτσι, την συναισθηματική ή την συγκινησιακή ορμή του δελφινιού. Γιατί όμως, ένα δελφίνι που όταν ο σύντροφος του - σε συνθήκες αιχμαλωσίας - πέθανε, εκείνο επίμονα κρατούσε το πτώμα του στην επιφάνεια για να μην βυθιστεί, και πως μπορεί να εξηγηθεί η συμπεριφορά ενός άλλου που για πάνω από μια εβδομάδα κρατούσε το πτώμα ενός υγροκαρχαρία στην επιφάνεια, και αντιστεκόταν σε κάθε προσπάθεια να του το απομακρύνουν, το άφησε τελικά όταν αυτό είχε αρχίσει να αποσυντίθεται;
Τα δελφίνια είναι πολύ περίεργα και συχνά παρακινούνται από την περιέργεια τους για τον άνθρωπο. Συχνά, δύτες έχουν αντικρίσει δελφίνια κατάματα. Το βλέμμα τους δεν έχει την παγερή σταθερότητα που έχει το βλέμμα ενός καρχαρία, είναι ένα βλέμμα με μια απροσδόκητη λάμψη, που όλοι μαγεύονται από αυτό και από την επικοινωνία που αισθάνονται πως έχουν μαζί με τα δελφίνια, λες και αυτά είναι έτοιμα να τους αποκαλύψουν - επιτέλους - το μεγάλο μυστικό για το μυστήριο που τα καλύπτει.
Τα ζώα αυτά δείχνουν και πολιτιστική συμπεριφορά, κάτι έως τώρα θεωρούνταν ότι είναι αποκλειστικότητα του ανθρώπου. Το 2005 στην Αυστραλία ανακαλύφθηκε ότι το είδος Ινδίας και Ειρηνικού (Tursiops aduncus) διδάσκει στα νεαρά δελφίνια τη χρήση εργαλείων, συγκεκριμένα κομματιών θαλάσσιου σπόγγου που τοποθετούν στο ρύγχος τους προκειμένου να το προστατέψουν κατά το κυνήγι. Άλλο ένα τέτοιο παράδειγμα παρατηρήθηκε σταποταμίσια δελφίνια της Βραζιλίας, όπου μια μελέτη διαπίστωσε πως τα αρσενικά δελφίνια κουβαλούν κλαδιά και κομμάτια φυτών για να εντυπωσιάσουν τα θηλυκά.
Στον κόλπο Shark Bay της Δυτικής Αυστραλίας, παρατηρήθηκε μια ομάδα δελφινιών, η οποία έκανε το εξής εκπληκτικό: τα δελφίνια ανέβαζαν στην επιφάνεια του νερού, όστρακα μέσα στα οποία είχαν κρυφτεί ψάρια. Υποχρέωναν με τον τρόπο αυτό τα ψάρια σε «ηρωική» έξοδο, οπότε και μετατρέπονταν σε εύκολη λεία. Ποτέ στο παρελθόν δεν είχε παρατηρηθεί τέτοια συμπεριφορά από δελφίνια.
Τα δελφίνια διαθέτουν επίσης και επιθετικότητα, που εκδηλώνεται κυρίως μεταξύ των αρσενικών δελφινιών, συχνά για τους ίδιους λόγους που εμφανίζεται και στους ανθρώπους,όπως διαφωνίες μεταξύ συντρόφων ή ανταγωνισμό για κάποιο θηλυκό. Έχει παρατηρηθεί πως ο χαμένος μιας διαμάχης μπορεί να φύγει σε εξορία, αφήνοντας την ομάδα στην οποία ανήκε. Τα αρσενικά δελφίνια του είδους Bottlenose (ρινοδέλφινα) είναι επίσης γνωστό πως σκοτώνουν τα μικρά τους.
Φωτογραφία anim1764
Η αιχμαλωσία αποτελεί φοβερό πλήγμα για ένα δελφίνι, σωματικά και ψυχολογικά. Έχουν αναφερθεί πάρα πολλές περιπτώσεις αιχμαλωτισμένων δελφινιών που μόλις τα έβαλαν σε δεξαμενές, σκοτώθηκαν, κολυμπώντας με όλη τους τη δύναμη και χτυπώντας στους τοίχους της δεξαμενής. Σε κάθε περίπτωση ήταν ακατόρθωτο για τους ανθρώπους να τα συγκρατήσουν και να τα ηρεμήσουν. Υπάρχουν, όμως, και δελφίνια που προσαρμόζονται πιο εύκολα. Όταν όμως δεν έχουν συντροφιά, είναι δυστυχισμένα. Πέφτουν σε λήθαργο και παραμένουν αδρανή. Αλλά μόλις βρουν σύντροφο (ένα άλλο δελφίνι ή έναν άνθρωπο), ξαναπηδούν στη ζωή.
Φωτογραφία anim1778
Η αιχμαλωσία αποτελεί φοβερό πλήγμα για ένα δελφίνι, σωματικά και ψυχολογικά. Έχουν αναφερθεί πάρα πολλές περιπτώσεις αιχμαλωτισμένων δελφινιών που μόλις τα έβαλαν σε δεξαμενές, σκοτώθηκαν, κολυμπώντας με όλη τους τη δύναμη και χτυπώντας στους τοίχους της δεξαμενής. Σε κάθε περίπτωση ήταν ακατόρθωτο για τους ανθρώπους να τα συγκρατήσουν και να τα ηρεμήσουν. Υπάρχουν, όμως, και δελφίνια που προσαρμόζονται πιο εύκολα. Όταν όμως δεν έχουν συντροφιά, είναι δυστυχισμένα. Πέφτουν σε λήθαργο και παραμένουν αδρανή. Αλλά μόλις βρουν σύντροφο (ένα άλλο δελφίνι ή έναν άνθρωπο), ξαναπηδούν στη ζωή.
Το πανέμορφο και εντυπωσιακό τζάγκουαρ
Το τζάγκουαρ ή ιαγουάρος είναι ένα αιλουροειδές του γένους Panthera. Είναι το μοναδικόείδος του γένους αυτού που ζει στην Αμερική. Είναι το τρίτο σε μέγεθος αιλουροειδές, μετά την τίγρη και το λιοντάρι και το μεγαλύτερο στο δυτικό ημισφαίριο.
Εκτείνεται από τις νότιες ΗΠΑ και το Μεξικό, σε ένα μεγάλο μέρος της Κεντρικής Αμερικής και νότια, μέχρι την Παραγουάη και την βόρεια Αργεντινή.
Φωτογραφία jquental
Το όνομά του προέρχεται από τη λέξη των ινδιάνων της Νότιας Αμερικής "yaguara", που σημαίνει "το θηρίο που σκοτώνει τη λεία του με ένα άλμα". Στην εμφάνιση, μοιάζει πολύ με τη λεοπάρδαλη αν και είναι μεγαλύτερο. Τα πυκνά τροπικά δάση είναι το αγαπημένο τουπεριβάλλον. Έχει πολύ καλή σχέση με το νερό και, όπως και η τίγρης, απολαμβάνει το κολύμπι. Πολύ συχνά βρίσκεται να ζει κοντά σε πηγές νερού.
Είναι ένα μοναχικό ζώο, που στήνει ενέδρες στα θηράματά του, κυρίως την αυγή και το σούρουπο και βρίσκεται στην κορυφή της τροφικής αλυσίδας.
Πρόκειται για ένα από τα "θεμέλια είδη", τα οποία διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο στην σταθεροποίηση των οικοσυστημάτων και την ρύθμιση των πληθυσμών των ζώων που κυνηγούν.
Φωτογραφία Emmanuel FAIVRE
Είναι ένα μεγάλο και εξαιρετικά μυώδες ζώο, του οποίου το μέγεθος και το βάρος ποικίλλει σημαντικά. Το βάρος του κυμαίνεται από 56 έως 96 κιλά. Έχουν καταγραφεί μεγαλύτερα αρσενικά, των οποίων το βάρος έφτανε τα 160 κιλά, όπως επίσης και μικρότερα θηλυκά με βάρος 36 κιλά. Το μήκος του κυμαίνεται από 1,2-1,95 μέτρα και η ουρά του προσθέτει άλλα 45-75 εκατοστά.
Φωτογραφία robwrightphotography
Το πιο εντυπωσιακό στοιχείο στην εμφάνισή του είναι το τρίχωμά του. Σε γενικές γραμμές, έχει ένα καφέ-πορτοκαλί τρίχωμα, αλλά σε κάποια τζάγκουαρ μπορεί να είναι από κόκκινο-καφέ έως μαύρο. Έχει μαύρες ροζέτες, που εξυπηρετούν το σκοπό του καμουφλάζ. Τοσχήμα τους διαφέρει σε κάθε ζώο.
Το μαύρο τζάγκουαρ δεν είναι ξεχωριστό είδος. Αποτελεί το 6% του πληθυσμού των τζάγκουαρ και είναι γνωστό ως "μαύρος πάνθηρας". Το ζώο φαίνεται εντελώς μαύρο, αν όμως παρατηρηθεί από κοντά οι χαρακτηριστικέ ροζέτες του είδους είναι ορατές. Εξαιρετικά σπάνιαεμφανίζονται αλμπίνο τζάγκουαρ, που ονομάζονται λευκοί πάνθηρες.
Φωτογραφία Ron Singer
Το πιο εντυπωσιακό στοιχείο στην εμφάνισή του είναι το τρίχωμά του. Σε γενικές γραμμές, έχει ένα καφέ-πορτοκαλί τρίχωμα, αλλά σε κάποια τζάγκουαρ μπορεί να είναι από κόκκινο-καφέ έως μαύρο. Έχει μαύρες ροζέτες, που εξυπηρετούν το σκοπό του καμουφλάζ. Τοσχήμα τους διαφέρει σε κάθε ζώο.
Το μαύρο τζάγκουαρ δεν είναι ξεχωριστό είδος. Αποτελεί το 6% του πληθυσμού των τζάγκουαρ και είναι γνωστό ως "μαύρος πάνθηρας". Το ζώο φαίνεται εντελώς μαύρο, αν όμως παρατηρηθεί από κοντά οι χαρακτηριστικέ ροζέτες του είδους είναι ορατές. Εξαιρετικά σπάνιαεμφανίζονται αλμπίνο τζάγκουαρ, που ονομάζονται λευκοί πάνθηρες.
Το τζάγκουαρ έχει ένα εξαιρετικά ισχυρό δάγκωμα, συγκριτικά με άλλα μεγάλα αιλουροειδή.Το δάγκωμά του είναι δύο φορές ισχυρότερο από αυτό του λιονταριού και είναι το δεύτεροισχυρότερο ανάμεσα στα θηλαστικά, μετά την ύαινα. Έτσι μπορεί και κυνηγά ζώα με σωματικό βάρος μεγαλύτερο των 300 κιλών. Η δύναμη αυτή του επιτρέπει να κομματιάσει το καβούκι μιας χελώνας. Είναι χαρακτηριστικός ο τρόπος που σκοτώνει: δαγκώνει απευθείας στο κρανίο του θηράματος, ανάμεσα στα αυτιά, δίνοντας έτσι ένα θανατηφόρο χτύπημα στον εγκέφαλό του.
Φωτογραφία MarcusObal
Το εντυπωσιακό και πανέμορφο αυτό ζώο είναι δεξιοτέχνης στο κολύμπι, στο σύρσιμο και στην αναρρίχηση.
Μετά από περίοδο κύησης 93-105 ημερών το θηλυκό γεννά μέχρι τέσσερα μικρά, συνήθως δύο. Η μητέρα γίνεται πολύ προστατευτική με τα μικρά της και διώχνει το αρσενικό μετά τη γέννα, αφού υπάρχει ο κίνδυνος το αρσενικό να σκοτώσει τα μικρά, συμπεριφορά που έχει παρατηρηθεί και στις τίγρεις. Η διάρκεια ζωής του στην άγρια φύση είναι 12-15 χρόνια, ενώ σε συνθήκες αιχμαλωσίας φτάνει τα 23 χρόνια.
Μετά από περίοδο κύησης 93-105 ημερών το θηλυκό γεννά μέχρι τέσσερα μικρά, συνήθως δύο. Η μητέρα γίνεται πολύ προστατευτική με τα μικρά της και διώχνει το αρσενικό μετά τη γέννα, αφού υπάρχει ο κίνδυνος το αρσενικό να σκοτώσει τα μικρά, συμπεριφορά που έχει παρατηρηθεί και στις τίγρεις. Η διάρκεια ζωής του στην άγρια φύση είναι 12-15 χρόνια, ενώ σε συνθήκες αιχμαλωσίας φτάνει τα 23 χρόνια.
Η απώλεια και ο κατακερματισμός των ενδιαιτημάτων του έχει οδηγήσει σε μείωση του πληθυσμού των τζάγκουαρ. Ενώ έχει απαγορευθεί το εμπόριο τους παγκοσμίως, εν τούτοις συχνά σκοτώνεται από τον άνθρωπο και κυρίως από αγρότες και κτηνοτρόφους στην νότια Αμερική. Το ζώο θεωρείται "σχεδόν απειλούμενο", που σημαίνει ότι μπορεί να θεωρηθείαπειλούμενο στο εγγύς μέλλον.
Φωτογραφία Bodokitty
Το τζάγκουαρ έχει εξέχουσα θέση στη μυθολογία πολλών αυτόχθονων πληθυσμών της Αμερικής, συμπεριλαμβανομένων των Μάγια και των Αζτέκων.
Στην προ-Κολομβιανή Κεντρική και Νότια Αμερική, το τζάγκουαρ ήταν σύμβολο εξουσίας καιδύναμης. Στον πολιτισμό των Μάγια υπήρχαν διάφορες θεότητες που σχετίζονταν με το τζάγκουαρ. Ο θεός της επίγειας φωτιάς, ο θεός L, η θεά της μαιευτικής , του πολέμου κ.ά., στις προσωποποιήσεις τους έχουν στοιχεία από το τζάγκουαρ, όπως τα αυτιά του, τα νύχια του ή τα δόντια του και το δέρμα του.
Φωτογραφία bodokitty
Επίσης πίστευαν ότι το τζάγκουαρ διευκόλυνε την επικοινωνία μεταξύ των ζωντανών και των νεκρών και ότι προστάτευε τη βασιλική οικογένεια. Ένα από τα μεγαλύτεραοικοδομήματα των Μάγια, ο Tikal Temple I, είναι γνωστός και με το όνομα "Temple of the Great Jaguar"-"Ο ναός του μεγάλου τζάγκουαρ", λόγω ενός υπέρυθρου, που θεωρείται ότι αντιπροσωπεύει ένα βασιλιά που κάθεται στο θρόνο του τζάγκουαρ. Θεωρούσαν αυτά τα δυνατά αιλουροειδή ως συντρόφους τους στον πνευματικό κόσμο. Πολλοί ηγέτες τους είχαν στο όνομά τους την λέξη "b'alam", την οποία χρησιμοποιούσαν για το τζάγκουαρ.
Φωτογραφία robwrightphotography
Οι Αζτέκοι θεωρούσαν το τζάγκουαρ προσωποποίηση του θεού Τεζκατλιπόκα, θεό του σκότους, του πειρασμού, της μαγείας, του πολέμου και των υλικών πραγμάτων. Οι καλύτεροιπολεμιστές τους τους ονομάζονταν "Ιππότες Τζάγκουαρ " και φορούσαν ενδύματα κατασκευασμένα από δέρμα τζάγκουαρ.
Στη μυθολογία πολλών σύγχρονων πολιτισμών ιθαγενών της Νότιας Αμερικής, παρουσιάζεται ως, το πλάσμα που έδωσε στους ανθρώπους τη δύναμη να καταπολεμά τη φωτιά.
Φωτογραφία Russell Smith
Τα ρεκόρ των ζώων
Υπάρχουν μέλη του ζωικού βασιλείου τα οποία κατέχουν ρεκόρ. Ρεκόρ δύναμης, ταχύτητας, άλματος, αντοχής.
Δείτε τη λίστα, όπως τη βρήκα στο national geographic.
Ο αφρικανικός ελέφαντας
Δείτε τη λίστα, όπως τη βρήκα στο national geographic.
Ο αφρικανικός ελέφαντας
Το μεγαλύτερο χερσαίο θηλαστικό, που ζει σήμερα στη γη, είναι ένα ζώο με ύψος που φτάνει τα 3,9 μέτρα και βάρος τους 7,5 τόνους. Η δύναμή του εκπληκτική. Το σώμα του αποτελείται από 100 χιλιάδες μύες περίπου και μπορεί να σηκώσει μέχρι και 270 κιλά.
Το σκαθάρι ρινόκερος
.jpg/800px-Enema_pan,_Peru_(3).jpg)
Μια ολόκληρη οικογένεια σκαθαριών με 300 είδη περίπου, τα οποία είναι γνωστά για τη δύναμή τους. Μπορεί να μην έχουν το τεράστιο μέγεθος του ελέφαντα, αλλά στη δύναμήαναλογικά με το μέγεθός τους τον ξεπερνούν. Ο αφρικανικός ελέφαντας μπορεί να σηκώσει το 25% του σώματός του. Το είδος Onthophagus taurus μπορεί να τραβήξει 1.141 φορές το βάροςτου σώματός του. Αυτό ισοδυναμεί με έναν άνθρωπο που τραβάει δύο διώροφα λεωφορεία.
Το froghopper
Ένα μικροσκοπικό έντομο έχει το ρεκόρ του καλύτερου άλτη στον κόσμο. Τα ενήλικα πηδούν από φύλλο σε φύλλο. Κάποια από αυτά μπορούν να πηδήξουν μέχρι και 70 εκατοστά κάθετα. Οιεπιδόσεις τους, αναλογικά με το σώμα τους είναι πιο εντυπωσιακές από αυτές των ψύλλων. Μπορούν να πηδήξουν 100 φορές το μήκος τους. Ένας άνθρωπος με αυτή την ικανότητα θα μπορούσε να καθαρίσει ένα ουρανοξύστη με ύψος 210 μέτρων.
Η αντιλόπη ιμπάλα
Η αντιλόπη ιμπάλα είναι είδος της Αφρικής με ύψος 75-95 εκατοστά και βάρος 40-60 κιλά. Το ζώο αυτό όταν τρομάξει αρχίζει να τρέχει πηδώντας. Μπορεί να πηδήξει μέχρι και 10 μέτρα και το άλμα της φτάνει σε ύψος τα 3 μέτρα. Τα μακριά, λεπτά και μυώδη πόδια τους τους χαρίζουν αυτή την ικανότητα.
Το Bar-tailed Godwit
Το παρυδάτιο αυτό πτηνό έχει το ρεκόρ της μεγαλύτερης, χωρίς στάση, μετανάστευσης. Το 2007, κατά τη διάρκεια του μεταναστευτικού ταξιδιού ενός σμήνους, ένα θηλυκό διένυσε 11.680 χλμ. χωρίς καμία στάση για φαγητό. Η πτήση διήρκεσε εννέα ημέρες. Στο τέλος του ταξιδιού, το πτηνό είχε χάσει το 50% του βάρους του.
Το Sooty Shearwater
Ένα θαλασσοπούλι που ανταγωνίζεται το Bar-tailed Godwit, όσον αφορά στη μετανάστευσή τους. Το ταξίδι αυτών των πουλιών είναι εντυπωσιακό. Διανύουν μεγάλες αποστάσεις, ακολουθώντας μια κυκλική διαδρομή. Μπορούν να ταξιδέψουν από τη Νέα Ζηλανδία, διανύοντας περισσότερα από 74 χιλιάδες χλμ. σε ένα χρόνο, για να φτάσουν στην Ιαπωνία, την Αλάσκα και την Καλιφόρνια, διανύοντας κατά μέσο όρο 500 χλμ την ημέρα.
Ο μεγάλος λευκός καρχαρίας
Το 2005, ένας μεγάλος λευκός καρχαρίας έκανε ρεκόρ μετανάστευσης, αφού έκανε το μεγαλύτερο ταξίδι που έχει καταγραφεί. Ο καρχαρίας Nicole, όπως ονομάστηκε ταξίδεψε από την Αφρική μέχρι τις ακτές της βορειοδυτικής Αυστραλίας και επέστρεψε πάλι πίσω, διανύοντας απόσταση 20 χιλιάδων χλμ. Το ταξίδι του διήρκεσε εννέα μήνες.
Το Sailfish
Το ψάρι saifish της οικογένειας Istiophorus έχει το ρεκόρ ταχύτητας ανάμεσα στα πλάσματα της θάλασσας. Η ταχύτητά του φτάνει τα 110 χλμ. την ώρα. Τα ψάρια αυτά είναι επίσης γνωστά για τα απίστευτα άλματα που κάνουν.
Ο γατόπαρδος
Ο γατόπαρδος ή τσίτα έχει το ρεκόρ ταχύτητας ανάμεσα στα μέλη του ζωικού βασιλείου στο έδαφος. Μπορεί να αναπτύξει ταχύτητα έως 120 χλμ. την ώρα, ενώ έχει την ικανότητα να αναπτύσσει ταχύτητα πάνω από 100 χλμ. την ώρα μέσα σε τρία δευτερόλεπτα. Αξιοσημείωτοείναι επίσης ότι μπορεί να στρίβει δίχως να μειώνει την ταχύτητά του, καθώς η ουρά του τον βοηθά να διατηρεί την ισορροπία του όταν τρέχει.
Ο πετρίτης
Ο πετρίτης θεωρείται το κατεξοχήν γεράκι και το πιο γρήγορο πλάσμα σε αυτόν τον πλανήτη. Όταν εφορμά ενάντια στη λεία του, αναπτύσσει ταχύτητες που ξεπερνούν τα 270 χιλιόμετρα την ώρα ενώ πιστεύεται ότι μπορεί να φτάσει και τα 400 χιλιόμετρα την ώρα.
Η κραυγή του λύκου ακούγεται κι από απόσταση μεγαλύτερη των 15 χλμ. Είναι ζωτικήςσημασίας να ακούγεται η φωνή του δυνατά και καθαρά και σε όσο το δυνατόν μεγαλύτερη απόσταση, αφού η περιοχή του, την οποία πρέπει να προστατέψει είναι μεγάλη. Το ουρλιαχτό του λύκου όχι μόνο διαρκεί αλλά είναι και περίπλοκο. Τα μέλη της αγέλης αναγνωρίζονται μεταξύ τους, ακόμα και από απόσταση, μόνο από το κάλεσμά τους. Όταν κάνουν "χορωδία" τότε είναι πολύ δύσκολο να πει καταλάβει κανείς από πόσους λύκους αποτελείται-από έναν ή εκατό;;
Προσοχή! ο πίθηκος Howler έχει το δυνατότερο σύστημα συναγερμού στις ζούγκλες της Κεντρικής και Νότιας Αμερικής. Η δυνατή κραυγή του μπορεί να ακουστεί σε απόσταση μεγαλύτερη των τεσσάρων χλμ. Το μυστικό του κρύβεται στον φουσκωμένο λαιμό του, στον οποίο βρίσκεται ένας ειδικός σάκος που ενισχύει τις κλήσεις του. Σκοπός του είναι να τρομάξει τους υπόλοιπους πιθήκους και να απομακρυνθούν από την περιοχή του και από τα πολύτιμα οπωροφόρα δέντρα. Είναι ένας πίθηκος με μεγάλη αδυναμία στα φρούτα!
Το μεγαλύτερο χερσαίο ζώο του κόσμου δεν θα μπορούσε να μην είναι και θορυβώδες. Ο ελέφαντας χρησιμοποιεί περισσότερα από 25 διαφορετικά καλέσματα. Η προβοσκίδα του είναι αυτή που ενισχύει τον ήχο που βγαίνει από τους τεράστιους πνεύμονές του. Οιελέφαντες μπορούν επίσης να επικοινωνούν σε μεγάλες αποστάσεις με τη βοήθεια υπόηχων χαμηλής συχνότητας. Οι υπόηχοι αυτοί γίνονται αντιληπτοί από τους υπόλοιπους ελέφαντες διαμέσου του ευαίσθητου δέρματος των ποδιών και του σώματός τους.
Ο τζίτζικας μπορεί να είναι ένα μικρό έντομο 2-5 εκατοστών, όμως το τραγούδι του φτάνει εύκολα τα 120 ντεσιμπέλ. Αυτό το χαρακτηριστικό κάνει τον τζίτζικα το πιο θορυβώδες έντομο του πλανήτη. Μια ειδική ηχητική συσκευή υπάρχει ανάμεσα στο θώρακα και την κοιλιά του τζιτζικιού, μέσω της οποίας δημιουργείται το ιδιόμορφο τερέτισμα, που ακούγεται τις ζεστές καλοκαιρινές μέρες. Το τραγούδι του είναι κλήση ζευγαρώματος και τα περισσότερα από 250 είδη τζιτζικιών παίζουν το καθένα το δικό τους τόνο.
Οι νυχτερίδες για να προσανατολιστούν χρησιμοποιούν τον ηχοεντοπισμό. Εκπέμπουν, δηλαδή, ήχους σε υψηλή συχνότητα και στη συνέχεια χρησιμοποιούν την ηχώ, που παράγεται από την αντανάκλαση των ηχητικών κυμάτων πάνω σε επιφάνειες και άλλα ζώα, προκειμένου να αποφύγουν εμπόδια και να εντοπίσουν τη λεία τους. Είναι δε, τόσο ακριβείς που μπορούν να διακρίνουν αντικείμενα που απέχουν μεταξύ τους όσο το πλάτος μιας ανθρώπινης τρίχας.
Οι φάλαινες μπορούν να φωνάξουν και να ακουστούν από τη μια άκρη του ωκεανού έως την άλλη. Τουλάχιστον, η γαλάζια φάλαινα μπορεί με ένα απλό φτάρνισμα να ακουστεί στην άλλη άκρη του κόσμου! Η καμπουροφάλαινα κερδίζει τον τίτλο της πιο ομιλητικής, αφού το τραγούδι της διαρκεί μέχρι και μισή ώρα και ακούγονται σε απόσταση μεγαλύτερη των 160 χλμ. Η φάλαινα φυσητήρας χρησιμοποιεί τον ήχο για να κυνηγήσει στον σκοτεινό βυθό του ωκεανού. Καταδύεται και προσανατολίζεται, όπως η νυχτερίδα, εκπέμποντας υπερηχητικά σήματα. Η δύναμή τους είναι τόση ώστε να ακινητοποιούν τα γιγάντια καλαμάρια με τα οποία τρέφονται.
Μια γαρίδα που σπάει το γυαλί με μια γρήγορη κίνηση αξίζει να είναι στην πρώτη θέση της λίστας με τα πιο φωνακλάδικα ζώα στον κόσμο. Οι γαρίδες αυτές βρίσκονται σε τροπικούς ύφαλους σε όλο τον κόσμο και είναι εξοπλισμένες με ένα ηχητικό πιστόλι. Η γαρίδα οπλίζει τη δαγκάνα της και εκτοξεύει νερό με τέτοια ταχύτητα ώστε να δημιουργεί μια φυσαλίδα αέρα. Όταν αυτή η μικρή χειροβομβίδα εκραγεί δημιουργεί τέτοιο ωστικό κύμα πιο δυνατό και από το κάλεσμα μιας φάλαινας, που μπορεί να σκοτώσει ψάρια και γαρίδες σε απόσταση μεγαλύτερη του 1,5 μέτρου. Η έκρηξη δημιουργεί μικροσκοπικές λάμψεις φωτός, από τις οποίες ηθερμοκρασία μέσα στη φυσαλίδα στιγμιαία φτάνει τους 8.500 βαθμούς Φαρενάιτ!
10 από τα πιο θορυβώδη ζώα του πλανήτη
Το ζωικό βασίλειο είναι γεμάτο με φασαριόζικα ζώα. Με σκοπούς διάφορους, από το να προσελκύσουν σύντροφο ή για προστασία έως το να χαιρετίσουν απλώς, δείτε μια λίστα με τα δέκα πιο φωνακλάδικα ζώα, όπως τη βρήκα στο animal.discovery.com
10. Ο αλιγάτορας
Οι αλιγάτορες δεν έχουν φωνητικές χορδές. Αυτό όμως δεν τους εμποδίζει καθόλου στό να κάνουν φασαρία. Σφυρίζουν, γρυλίζουν, βήχουν και .... μουγκρίζουν. Ένα υπερηχητικό σήμα παράγεται, το οποίο μεταδίδεται μέσω του νερού.
Η συχνότητα είναι πολύ χαμηλή για να την ακούσει το ανθρώπινο αυτί. Ο ήχος όμως μπορεί να ταξιδέψει πολύ μακριά και να φτάσει στα αυτιά πιθανών συντρόφων. Έχει αποτέλεσμα!
9. Ο παπαγάλος Κακάπο
Αυτός ο μεγάλος παπαγάλος, ενδημικός στη Νέα Ζηλανδία, είναι πολύ θορυβώδης κατά την περίοδο της αναπαραγωγής. Το αρσενικό δημιουργεί ένα "αμφιθέατρο" και τραγουδάει δυνατά το δικό του ερωτικό τραγούδι. Στο τέλος, ο κακάπο καθαρίζει το λαιμό του, φουσκώνει με αέρα το στήθος του και τον απελευθερώνει. Μια δυνατή έκρηξη ακούγεται σε απόσταση σχεδόν πέντε χλμ. Το ίδιο τελετουργικό συνεχίζεται κάθε βράδυ και για διάστημα τεσσάρων μηνών, στη διάρκεια των οποίων παράγονται 10.000 κλήσεις. Μια μεγάλη προσπάθεια για να βρει σύντροφο!
8. Ο γκρίζος λύκος
7. Ο πίθηκος Howler
6. Ο ελέφαντας
5. Ο τζίτζικας
4. Η νυχτερίδα
3. Οι ρέγγες
Μιλάμε για συνωστισμό! Οι ρέγγες συνήθως όταν ταξιδεύουν μαζεύονται περισσότερες από τέσσερα εκατομμύρια, δημιουργώντας ένα από τα μεγαλύτερα κοπάδια ψαριών στον κόσμο, που εκτείνεται περισσότερο από 1,5 χλμ. μακριά. Ο συντελεστής θορύβου εξαρτάται από τη μέθοδο επικοινωνίας τους: γρήγοροι επαναλαμβανόμενοι ήχοι ή εκπομπή αερίων. Οι ρέγγες εκπέμπουν αέρια από τα κατώτερα σημεία τους, τόσο για να μιλήσουν μεταξύ τους, όσο και για να τρομάξουν τα αρπακτικά, αλλά σε τόσο χαμηλή συχνότητα που δεν ακούγεται από το ανθρώπινο αυτί. Αν μπορούσαμε να το ακούσουμε θα έμοιαζε σαν ένα τζετ κατά την απογείωσή του.
2. Η φάλαινα
1. Η γαρίδα-πιστόλι
Όρκα - Ο λύκος της θάλασσας
Η όρκα είναι ένα από τα αξιοθαύμαστα ζώα του πλανήτη μας. Το μέγεθός της, η εντυπωσιακή εμφάνισή της με το ασπρόμαυρο χρώμα, η ευφυΐα της, η δύναμή της την κάνουν μοναδική!
Είναι ένα από τα 35 είδη στην οικογένεια δελφινίδες, που πρωτοεμφανίστηκε περίπου 11 εκατομμύρια χρόνια πριν. Αναφέρεται κοινώς ως φάλαινα δολοφόνος και σπανιότερα ως"Μαύρο ψάρι".
Είναι ένα από τα 35 είδη στην οικογένεια δελφινίδες, που πρωτοεμφανίστηκε περίπου 11 εκατομμύρια χρόνια πριν. Αναφέρεται κοινώς ως φάλαινα δολοφόνος και σπανιότερα ως"Μαύρο ψάρι".
Οι όρκες απαντώνται σε όλους τους ωκεανούς, από τις παγωμένες περιοχές της Αρκτικής και της Ανταρκτικής έως τις τροπικές θάλασσες. Είναι το μεγαλύτερο σωζόμενο μέλος της οικογένειας των δελφινιών και ένα από τα πιο ισχυρά αρπακτικά του κόσμου.
Το αρσενικό συνήθως έχει μήκος που κυμαίνεται μεταξύ 6m και 8m και ζυγίζει πάνω από 6 τόνους. Τα θηλυκά είναι μικρότερα, και το μήκος τους μπορεί να είναι από 5m έως και 7m , ενώ ζυγίζουν 3-4 τόνους. Τα νεογέννητα ζυγίζουν περίπου 180 κιλά και έχουν μήκος 2,4m. Το μεγάλο μέγεθος της όρκας καθώς και η δύναμή της την καθιστούν ένα από τα γρηγορότεραθαλάσσια θηλαστικά, καθώς είναι ικανή να κινηθεί με ταχύτητες που ξεπερνούν τα 56 χιλιόμετρα την ώρα. Η διάρκεια ζωής των θηλυκών είναι κατά μέσο όρο 50 χρόνια, με μέγιστη 80-90 χρόνια. Τα αρσενικά ζουν κατά μέσο όρο 29 χρόνια, με μέγιστη διάρκεια ζωής 50-60 χρόνια. Σε πολλές περιπτώσεις, η διάρκεια ζωής των φαλαινών-δολοφόνων εξαρτάται από τηθέληση του ζώου.
Θεωρούνται κορυφαίοι θηρευτές, καθώς δεν έχουν φυσικούς εχθρούς και τρέφονται ακόμα και με μεγάλους καρχαρίες. Κάποιες τρέφονται αποκλειστικά με ψάρια, ενώ άλλες κυνηγούν θαλάσσια θηλαστικά όπως: θαλάσσιους λέοντες, φώκιες, θαλάσσιους ίππους, ακόμη και μεγάλες φάλαινες. Μερικές φορές αποκαλούνται "λύκοι της θάλασσας", επειδή κυνηγούν σεομάδες, όπως και οι λύκοι.
Οι θηλυκές φάλαινες-δολοφόνοι, μετά την ηλικία των 15 χρόνων και με περίοδο κύησης που διαρκεί από 15 έως 18 μήνες, γεννούν ένα μικρό, περίπου μια φορά κάθε πέντε χρόνια.
Η θνησιμότητα των μικρών φαλαινών είναι μεγάλη, κατά τους πρώτους 6-7 μήνες της ζωής τους. 37-50% των μικρών πεθαίνουν. Στην φροντίδα των νεαρών φαλαινών συμμετέχουν και οι δύο γονείς.
Οι όρκες είναι ιδιαίτερα κοινωνικές. Είναι αξιοσημείωτες για τις πολύπλοκες κοινωνίες τους. Μόνο οι ελέφαντες και τα πρωτεύοντα θηλαστικά, όπως οι άνθρωποι, ζουν σε συγκριτικά πολύπλοκες κοινωνικές δομές. Κάποιοι πληθυσμοί αποτελούνται από οικογένειες βασιζόμενες στη γραμμή αίματος της μητέρας οι οποίες είναι οι σταθερότερες από τις αντίστοιχες κάθε άλλου ζωικού είδους.
Η όρασή τους είναι εξαιρετική, πάνω και κάτω από το νερό, όπως και η ακοή τους. Έχουν επίσης καλή αίσθηση της αφής. Έχουν εξελιγμένο βιολογικό σόναρ, ανιχνεύοντας με τον τρόπο αυτό τη θέση και τα χαρακτηριστικά του θηράματος και άλλα αντικείμενα στοπεριβάλλον τους.
Οι όρκες έχουν το δεύτερο βαρύτερο εγκέφαλο από όλα τα θαλάσσια θηλαστικά. Μιμούνται η μία την άλλη, και φαίνεται πως διδάσκουν εκούσια διάφορες τεχνικές σε άλλους συγγενείς τους. Αυτό γίνεται πιο εμφανές όταν φάλαινες-δολοφόνοι βγαίνουν εσκεμμένα στις παραλίες για να πιάσουν φώκιες.
Στην Península Valdés, μερικές φορές ενήλικες όρκες αρπάζουν φώκιες από την ακτή, και τις αφήνουν κοντά στα μικρά τους, βοηθώντας τις νεαρές φάλαινες να εξασκηθούν στις δύσκολες τεχνικές αρπαγής με τα εξασθενημένα πλέον θηράματα. Στα νησιά Crozet, οι μητέρεςσπρώχνουν τα μικρά τους στις ακτές, περιμένοντας ώστε, αν χρειαστεί, να τραβήξουν τα μικρά τους πίσω στη θάλασσα.
Άτομα που έχουν έρθει σε στενή επαφή με τις όρκες αναφέρουν πληθώρα συμβάντων που δείχνουν την περιέργεια αυτών των φαλαινών, τη διάθεσή τους για παιχνίδι και την ικανότητά τους να λύνουν προβλήματα. Για παράδειγμα, οι όρκες της Αλάσκας έχουν μάθει όχι μόνο να κλέβουν ψάρια από παραγάδια, αλλά αντιμετώπισαν και ποικίλες τεχνικές σχεδιασμένες για να τις σταματήσουν, όπως τη χρήση γραμμών χωρίς δόλωμα ως δέλεαρ.
Σε μια περίπτωση κάποιοι ψαράδες τοποθέτησαν τα πλοία τους σε θέσεις που απείχαν μεταξύ τους αρκετά μίλια, και εκ περιτροπής ανέσυραν μικρές ποσότητες από την ψαριά τους, με την ελπίδα ότι οι φάλαινες δε θα προλάβαιναν να κινούνται ανάμεσα στα πλοία για να κλέψουν ψάρια καθώς θα συλλέγονται.
Ένας μελετητής περιέγραψε αυτό που ακολούθησε ως εξής: "Για λίγη ώρα πέτυχε. Μετά από λίγο οι φάλαινες χωρίστηκαν σε δύο ομάδες. Χρειάστηκε λιγότερο από μία ώρα για να βρουν τη λύση. Ήταν τόσο χαρούμενες όταν τα κατάφεραν, που παίζαμε παιχνίδια. Πηδούσαν έξω από το νερό, δίπλα στα πλοία". —Craig Matkin.
Οι ερευνητές περιγράφουν επίσης περιπτώσεις στις οποίες άγριες όρκες προκαλούν παιχνιδιάρικα ανθρώπους μετακινώντας επανειλημμένα αντικείμενα που οι άνθρωποι προσπαθούν να φτάσουν, ή ξαφνικά εκτοξεύουν ένα κομμάτι πάγου αφότου κάποιος τους πετάξει μια χιονόμπαλα.
Η χρήση διαλέκτων που κάνουν οι όρκες και η μεταβίβαση πολύπλοκων κυνηγετικών τεχνικών που έχουν μάθει από γενιά σε γενιά έχουν περιγραφεί ως ένα είδος πολιτισμού. Οι πολύπλοκες και σταθερές διάλεκτοι και οι συμπεριφορές ομάδων φαλαινών-δολοφόνων που ζουν στις ίδιες περιοχές φαίνεται πως δεν εμφανίζονται σε κανένα άλλο είδος, με εξαίρεση τους ανθρώπους, και συνιστούν ανεξάρτητη εξέλιξη πολιτισμικών χαρακτηριστικών.
Τα άγρια αυτά θηλαστικά έχουν σημαντική θέση στις παραδόσεις ιθαγενών, με δοξασίες που ποικίλουν: κάποιοι τις θωρούν ως τις ψυχές των ανθρώπων, ενώ άλλοι ως ανελέητουςδολοφόνους.
Έχουν εξέχουσα θέση στην ιστορία, την τέχνη και την θρησκεία των αυτόχθονων λαών της βορειοδυτικής ακτής του Ειρηνικού.
Έχουν εξέχουσα θέση στην ιστορία, την τέχνη και την θρησκεία των αυτόχθονων λαών της βορειοδυτικής ακτής του Ειρηνικού.
Οι Χάιντα τις θεωρούν τα πιο ισχυρά πλάσματα του ωκεανού και η μυθολογία τους λέει ότι ζουν σε σπίτια και πόλεις στα βάθη του ωκεανού. Σύμφωνα με τους μύθους τους, οι όρκες παίρνουν ανθρώπινη μορφή όταν βυθίζονται και όσοι άνθρωποι πνίγονται πηγαίνουν να ζήσουν μαζί τους.
Οι Kwakwaka'wakw πιστεύουν ότι είναι οι κυρίαρχοι του υποθαλάσσιου κόσμου και ότι έχουν τα λιοντάρια της θάλασσας ως σκλάβους και τα δελφίνια ως πολεμιστές.
Στην μυθολογία τους, όπως και σε αυτήν των Nuu-chah-nulth, οι όρκες είναι οι ψυχές των νεκρών αρχηγών τους.
Οι Tlingit της νοτιοανατολικής Αλάσκας τις θεωρούν θεματοφύλακες των ωκεανών και ευεργέτες των ανθρώπων. Στις ιστορίες των Yupik της Σιβηρίας, οι όρκες εμφανίζονται ως λύκοι τον χειμώνα και οι λύκοι εμφανίζονται ως φάλαινες-δολοφόνοι το καλοκαίρι.Πιστεύουν ότι είναι οι προστάτες και βοηθοί τους κατά τη διάρκεια του κυνηγιού τους στηθάλασσα.
Στους δυτικούς πολιτισμούς, κυριαρχούσε ο φόβος για την όρκα, που θεωρούνταν άγριο και επικίνδυνο αρπακτικό. Ο πρώτος που περιέγραψε μια φάλαινα-δολοφόνο ήταν ο Πλίνιος ο Πρεσβύτερος, (Ρωμαίος φυσικός φιλόσοφος και ιστοριογράφος, περίφημος κυρίως από το έργο του «Φυσική Ιστορία»), γύρω στο 70 μ.Χ., ο οποίος έγραψε: "Οι όρκες, την εμφάνιση των οποίων καμιά άλλη εικόνα δεν μπορεί να περιγράψει, εκτός από μια τεράστια μάζα άγριας σάρκας με δόντια, είναι εχθροί των άλλων (φαλαινών), στις οποίες επιτίθενται και ξεσκίζουν, όπως τα πολεμικά πλοία εμβολίζουν."
Παγκοσμίως, οι εκτιμήσεις του πληθυσμού των φαλαινών δολοφόνων είναι αβέβαιες, αλλά πρόσφατες εκτιμήσεις συμφωνούν σε ένα ελάχιστο 50.000. Ντόπιες εκτιμήσεις συμπεριλαμβάνουν 25.000 όρκες στον Ατλαντικό, 8.500 στον τροπικό Ειρηνικό, 2.250-2.700 στον πιο ψυχρό βορειοανατολικό Ειρηνικό και 500-1.500 στη Νορβηγία. Ο Οργανισμός Αλιείας της Ιαπωνίας υπολόγισε ότι οι όρκες που βρίσκονται στις θάλασσες γύρω από τηνΙαπωνία είναι 2.321.
Έξυπνα ζώα που χρησιμοποιούν εργαλεία
Αν νομίζετε ότι ο άνθρωπος είναι το μοναδικό ον που έχει την ικανότητα να χρησιμοποιεί εργαλεία κάνετε λάθος. Υπάρχουν μέλη του ζωικού βασιλείου με εξελιγμένο επίπεδονοημοσύνης, στην ξηρά, στον αέρα και στη θάλασσα, που έχουν αυτή την ικανότητα. Ας δούμε μερικά από αυτά, τα οποία σίγουρα δεν είναι τα μόνα.
Οι χιμπατζήδες
Οι πιο στενοί συγγενείς του ανθρώπου είναι έμπειροι χρήστες εργαλείων, αφού έρευνες έχουν δείξει ότι οι χιμπατζήδες χρησιμοποιούν την πέτρα ως εργαλείο εδώ και 4.300 χρόνια.Σκάβουν στις φωλιές των τερμιτών με ένα ραβδί, προσπαθώντας να βγάλουν τους τερμίτες έξω και να τους πιάνουν. Χρησιμοποιούν δόρατα, τα οποία ακονίζουν με τα δόντια τους, για να βγάλουν τα μικρά πρωτεύοντα Galago senegalensis από τις φωλιές τους στα δέντρα.
Έχουν παρατηρηθεί ακόμα να χρησιμοποιούν δύο εργαλεία: ένα ραβδί για να σκάβουν τις τρύπες των μυρμηγκιών και μια "βούρτσα" που έχουν φτιάξει από το γρασίδι με τα δόντια τους, για να πιάνουν τα μυρμήγκια. Σε μια ομάδα χιμπατζήδων, διαπιστώθηκε ότι ένα θηλυκό χρησιμοποιούσε ένα ραβδί για να σπάσει μια κυψέλη μελισσών και να πάρει το μέλι. Φτιάχνουν "σφουγγάρια" από φύλλα και βρύα με τα οποία απορροφούν νερό και τα χρησιμοποιούν για καλλωπισμό.
Τα κορακοειδή
Τα κορακοειδή δείχνουν αξιόλογα δείγματα ευφυίας. Ορισμένα είδη έχουν την ικανότητα να χρησιμοποιούν εργαλεία. Το κοράκι της Νέας Καληδονίας (Corvus moneduloides) επινοεί νέα εργαλεία, τροποποιώντας εργαλεία που ήδη υπάρχουν. "Ψαλιδίζουν"τις άκρες των φύλλων, τα οποία χρησιμοποιούν για να βρίσκουν έντομα που κρύβονται στη βλάστηση. Οι ερευνητέςέχουν ανακαλύψει ότι τα κοράκια μπορούν να ρίχνουν πέτρες σε στάμνες νερού, για να ανέβει η στάθμη του. Επίσης χρησιμοποιούν ψίχουλα ψωμιού ως δόλωμα. Σε κάποιες πόλεις της Αμερικής, κοράκια ρίχνουν καρύδια σε πολυσύχναστους δρόμους ελπίζοντας ότι θα τα πατήσουν τα διερχόμενα αυτοκίνητα.
Οι ουρακοτάγκοι
Οι ουρακοτάγκοι είναι από τα πιο ευφυή πρωτεύοντα. Χρησιμοποιούν μια ποικιλία εξελιγμένων εργαλείων και κατασκευάζουν περίτεχνες φωλιές για να κοιμηθούν, από κλαδιά και φύλλα. Άγριοι ουραγκοτάγκοι ( Ν. wurmbii pygmaeus ) σε Tuanan και Βόρνεο, έχουν αναφερθεί ότι χρησιμοποιούν εργαλεία στην ακουστική επικοινωνία. Χρησιμοποιούν φύλλαγια να ενισχύσουν τον ήχο που παράγουν. Οι ουρακοτάγκοι χρησιμοποιούν αυτή τη μέθοδο για να εξαπατήσουν τον ακροατή-θηρευτή, ώστε να πιστέψει ότι είναι κάποιο μεγαλύτεροζώο.
Χρησιμοποιούν ραβδιά για να μετρήσουν το βάθος του νερού. Στη Σουμάτρα έχουν παρατηρηθεί ουρακοτάγκοι να χρησιμοποιούν μπαστούνια για να αποκτήσουν σπόρους από ορισμένα φρούτα, που έχουν αγκάθια. Στο νησί Kaja, ένας αρσενικός ουρακοτάγκος παρατηρήθηκε να χρησιμοποιεί ένα κοντάρι για να πάρει τα ψάρια από τα δίχτυα, αφού πρώτα είχε παρατηρήσει τους ψαράδες.
Οι ελέφαντες
Οι ελέφαντες είναι από τα εξυπνότερα ζώα του πλανήτη. Η ευφυΐα τους είναι συγκρίσιμη με αυτήν των πρωτευόντων και των κητωδών. Έχουν την ικανότητα να χρησιμοποιούν εργαλεία παρά το γεγονός ότι δεν έχουν χέρια. Παρατηρήσεις κάνουν λόγο για ελέφαντες που σκόπιμαρίχνουν κορμούς δέντρων ή πέτρες σε ηλεκτρικούς φράχτες, με σκοπό να τους καταστρέψουν. Επίσης, έχουν παρατηρηθεί να σκεπάζουν λάκκους με νερό με μασημένους φλοιούς δέντρων, ώστε να μην μπορέσουν άλλα ζώα να πιουν από εκεί. Επιπλέον, ρίχνουν πάνω τους άμμο ώστε να μην εξατμιστεί το νερό. Θα επιστρέψουν στο σημείο όταν διψάσουν. Τέλος, οι ασιατικοί ελέφαντες σπάζουν κλαδιά σε συγκεκριμένο μήκος, ώστε να .... σκοτώνουν μύγες.
Τα δελφίνια
Τα ρινοδέλφινα του γένους Tursiops χρησιμοποιούν εργαλεία. Στο Shark Bay, οι επιστήμονες παρατήρησαν ότι ρινοδέλφινα κρατούσαν στο ρύγχος τους θαλάσσια σφουγγάρια, πιθανώς για προστασία, όταν έψαχναν για τροφή στον αμμώδη βυθό. Έχουν επίσης παρατηρηθεί να χρησιμοποιούν κοχύλια για να παγιδεύσουν μικρά ψάρια. Κατόπιν βγάζουν τα κοχύλια έξω από το νερό και ρίχνουν τα ψάρια μέσα στο στόμα τους.
Τα δελφίνια είναι παιχνιδιάρικα και συχνά χρησιμοποιούν εργαλεία για διασκέδαση.Φυσώντας, κάνουν φούσκες και προσπαθούν με τη μύτη και το σώμα τους να τις κρατήσουν στην επιφάνεια.
Οι θαλάσσιες ενυδρίδες
Οι θαλάσσιες ενυδρίδες είναι αξιοσημείωτα ζώα, όσον αφορά στον τρόπο που αναζητούν την τροφή τους, καθώς και τις συνήθειες διατροφής τους. Χρησιμοποιούν πέτρες για να χτυπήσουν τα θηράματά τους και να τα ξεκολλήσουν από τα βράχια, καθώς και για να σπάσουν το κέλυφός τους. Χτυπούν 45 φορές σε 15 δευτερόλεπτα και κάνουν δύο ή τρειςκαταδύσεις.
Οι γορίλες
Είναι γνωστό ότι οι γορίλες χρησιμοποιούν εργαλεία. Στο Εθνικό Πάρκο Nouabalé-Ndoki στο Κονγκό, παρατηρήθηκε ένας θηλυκός γορίλλας να χρησιμοποιεί ένα ραβδί, σαν να μετράει το βάθος του νερού, όταν διέσχιζε έναν βάλτο. Ένα δεύτερο θηλυκό χρησιμοποιούσε τον κορμό ενός δέντρου ως γέφυρα και ως στήριγμα, ενώ ψάρευε στο βάλτο. Το 2005, ένας γορίλλας δυόμιση χρόνων χρησιμοποιούσε πέτρες για να σπάσει ξηρούς καρπούς.
Το φλεβώδες χταπόδι
Υπάρχουν τέσσερα τουλάχιστον παραδείγματα φλεβώδους χταποδιού (Amphioctopus marginatus), τα οποία δεμάτιαζαν φλοιούς καρύδας, που άνθρωποι είχαν πετάξει στη θάλασσα, κάθονταν πάνω τους και αργότερα τα χρησιμοποιούσαν ως καταφύγιο.
Οι μακάκοι
Οι μακάκοι, που ζουν κοντά σε ένα βουδιστικό ναό στο Lopburi της Ταϊλάνδης πλησιάζουν τους επισκέπτες και βγάζουν τρίχες από τα μαλλιά τους, τις οποίες χρησιμοποιούν ως οδοντικό νήμα.
Τα τρωκτικά
Το είδος Octodon degus ή απλά Degu, είναι ένα τρωκτικό που συγγενεύει με το τσιντσιλά και το ινδικό χοιρίδιο. Οι ερευνητές παρατήρησαν ότι μπορεί να χρησιμοποιήσει ένα είδος τσουγκράνας για να μαζεύει την τροφή του.
Το ρατέλ
Ένα είδος ασβού, που έχει πολλές ανατομικές ομοιότητες με τη νυφίτσα, είναι ένα ευφυέςζώο και μπορεί να χρησιμοποιεί εργαλεία. Το 1997 γυρίστηκε μια σειρά ντοκιμαντέρ με τίτλο Land of the Tiger, στην οποία ένα ρατέλ κυλούσε ένα κούτσουρο και στεκόταν πάνω του για να φτάσει μια μικρή αλκυόνα.
Ο Αιγυπτιακός Ασπροπάρης
_at_Bharatpur_I_IMG_5366.jpg)
Θεωρείται ένα από τα εξυπνότερα πουλιά του πλανήτη και είναι από τα πρώτα είδη στο κόσμο που ανακαλύφθηκε ότι χρησιμοποιεί εργαλεία. Τρέφεται, μεταξύ άλλων, με αυγά άλλων πουλιών και κυρίως της στρουθοκαμήλου, από τα οποία σπάζει τα μεγαλύτερα πετώντας πάνω τους μια πέτρα. Είναι το μόνο που «διδάσκει» το κόλπο αυτό σε άλλα άτομα του ίδιου είδους. Η χρήση εργαλείων στα πουλιά είναι σπάνια και εκτός από τη χρήση της πέτρας ως σφυρί, ο Αιγυπτιακός γύπας χρησιμοποιεί κλαδιά για να κυλήσει μαλλί μέχρι τη φωλιά του.
Ο γραμμωτός ερωδιός
Ο γραμμωτός ερωδιός (Butorides striata) είναι ένας μικρός ερωδιός, ο οποίος για να πιάσει ψάρια χρησιμοποιεί δόλωμα. Ρίχνει στην επιφάνεια του νερού ένα φτερό ή ένα φύλλο και περιμένει τα περίεργα ψάρια που πλησιάζουν.
Τα κορακοειδή
Οι ουρακοτάγκοι
Οι ελέφαντες
Τα δελφίνια
Τα δελφίνια είναι παιχνιδιάρικα και συχνά χρησιμοποιούν εργαλεία για διασκέδαση.Φυσώντας, κάνουν φούσκες και προσπαθούν με τη μύτη και το σώμα τους να τις κρατήσουν στην επιφάνεια.
Οι θαλάσσιες ενυδρίδες
Οι γορίλες
Το φλεβώδες χταπόδι
Οι μακάκοι
Τα τρωκτικά
Το ρατέλ
Ο Αιγυπτιακός Ασπροπάρης
_at_Bharatpur_I_IMG_5366.jpg)
Ο γραμμωτός ερωδιός
Όσα δεν γνωρίζετε για τα χταπόδια
Το χταπόδι είναι μαλάκιο, κεφαλόποδο, με οκτώ πλοκάμια, ένα σκληρό ράμφος χωρίς καθόλου όστρακο. Αυτά τα χαρακτηριστικά του χταποδιού είναι γνωστά σε όλους μας. Με τη σημερινή εγγραφή θα γνωρίσουμε κάποια από τα χαρακτηριστικά των χταποδιών, που ίσως δεν είναι τόσο γνωστά.
Τα χταπόδια έχουν δύο εγκεφάλους και τρεις καρδιές. Ο ένας εγκέφαλος ελέγχει τα πλοκάμια και ο άλλος κάνει όλες τις υπόλοιπες δουλειές. Φέρει επίσης τον κεντρικό εγκέφαλο, με πολύ ανεπτυγμένο νευρικό σύστημα. Το κυκλοφορικό σύστημα αποτελείται από 3 καρδιές από τις οποίες οι δύο ωθούν το αίμα στα βράγχια και η τρίτη στο υπόλοιπο σώμα. Η μεταφορά οξυγόνου εξυπηρετείται από την πρωτεΐνη αιμοκυανίνη η οποία περιέχει χαλκό και έχειγαλάζιο χρώμα.
Τα χταπόδια έχουν σχετικά μικρή διάρκεια ζωής. Μερικά είδη ζουν μόλις έξι μήνες. Μεγαλύτερα είδη, όπως το γιγάντιο χταπόδι του Ειρηνικού, μπορεί να ζήσει έως και πέντε χρόνια κάτω από τις κατάλληλες συνθήκες. Η αναπαραγωγή είναι η μία αιτία θανάτου: τα αρσενικά μπορούν να ζήσουν μόνο για λίγους μήνες μετά το ζευγάρωμα, ενώ τα θηλυκά πεθαίνουν λίγο μετά την εκκόλαψη των αυγών τους. Παραμελούν να φάνε κατά τη διάρκεια του ενός μήνα περίπου που φροντίζουν τα αυγά τους και τελικά πεθαίνουν από την πείνα.
Τα χταπόδια είναι πολύ έξυπνα, περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο ασπόνδυλο. Η ακριβής έκταση της νοημοσύνης και της ικανότητάς τους να μαθαίνουν αποτελεί θέμα συζήτησης μεταξύ των βιολόγων. Πειράματα έχουν δώσει στοιχεία ύπαρξης ενός συστήματος μνήμης, το οποίο μπορεί να αποθηκεύει μνήμες μικρής αλλά και μεγάλης διάρκειας.
Έχουν εξαιρετικό πολύπλοκο νευρικό σύστημα, από το οποίο μόνο ένα μέρος του εντοπίζεται στον εγκέφαλο. Τα 2/3 των νευρώνων ενός χταποδιού βρίσκονται στα νεύρα των πλοκαμιών του, τα οποία έχουν περιορισμένη λειτουργική αυτονομία.
Τα πλοκάμια των χταποδιών έχουν ποικιλία αντανακλαστικών δράσεων, που υπάρχουν ακόμα και χωρίς να δέχονται σήμα από τον εγκέφαλο.
Τα χταπόδια είναι τα μοναδικά ασπόνδυλα που έχει αποδειχθεί ότι μπορούν να χρησιμοποιούνεργαλεία. Υπάρχουν τέσσερα τουλάχιστον παραδείγματα φλεβώδους χταποδιού ( Amphioctopus marginatus), τα οποία δεμάτιαζαν φλοιούς καρύδας, που άνθρωποι είχαν πετάξει στη θάλασσα, κάθονταν πάνω τους και αργότερα τα χρησιμοποιούσαν ωςκαταφύγιο.
Τα χταπόδια έχουν πολύ έντονη την αίσθηση της όρασης. Όπως και άλλα κεφαλόποδα, μπορούν να διακρίνουν την πόλωση του φωτός, ενώ η έγχρωμη όραση διαφέρει από είδος σε είδος. Εξαιρετική είναι και η αίσθηση της αφής. Οι βεντούζες του χταποδιού είναι εξοπλισμένες με χημειοϋποδοχείς κι έτσι το χταπόδι μπορεί να αντιλαμβάνεται ό,τι αγγίζει. Αντίθετα, η ακοή τους είναι περιορισμένη.
Τα χταπόδια έχουν διάφορους τρόπους άμυνας. Ο κύριος τρόπος είναι να κρύβονται και ο συνηθέστερος δευτερεύον τρόπος άμυνας είναι η φυγή. Άλλοι τρόποι άμυνας είναι η απελευθέρωση μελανιού, το καμουφλάζ και η αυτοτομία (φαινόμενο που παρατηρείται σε διάφορα ζώα να κόβουν από μόνα τους ορισμένα μέρη του σώματός τους, όταν βρεθούν σεκίνδυνο).
Κουκουβάγια-Τα μοναδικά χαρακτηριστικά ενός θηρευτή της νύχτας
Οι κουκουβάγιες ή γλαύκες είναι μοναχικά, νυχτόβια, αρπακτικά πτηνά. Τρέφονται κυρίως με μικρά θηλαστικά, πουλιά, έντομα και μικρά τρωκτικά, όπως ποντίκια, αρουραίους και λαγούς. Κάποιες είναι προσαρμοσμένες ώστε να κυνηγούν ψάρια. Τα περισσότερα είδη είναινυχτόβια και κυνηγούν μόνο στο σκοτάδι. Κάποια είδη είναι αμυδρώς δραστήρια κατά την αυγή και το σούρουπο, ενώ υπάρχουν και λίγα είδη που κυνηγούν την ημέρα.
Ο αγώνας για την επιβίωση είναι σκληρός και το σώμα τους χαρακτηρίζεται από αξιοσημείωτες προσαρμογές στις ανάγκες ενός νυχτόβιου θηρευτή. Οι δεξιότητες και τα χαρακτηριστικά διαφέρουν ελαφρώς από είδος σε είδος. Τα περισσότερα χαρακτηριστικά όμως είναι κοινά ανάμεσα στα είδη.
Έχουν μακριές και στρογγυλεμένες φτερούγες, κοντή ουρά και ένα δυσαναλόγως μεγάλο κεφάλι με ένα δισκοειδές μεγάλο πρόσωπο. Τα ράμφη τους είναι κυρτά και γαμψά. Όλες οιγλαύκες έχουν ιδιαίτερα οξυμένες τις αισθήσεις της ακοής και της οράσεως.
Τα μάτια, δυσανάλογα μεγάλα σε σχέση με το κεφάλι τους, είναι τοποθετημένα μπροστά, έτσι ώστε να επιτυγχάνεται στερεοσκοπική όραση, κάτι το οποίο είναι απαραίτητο σε κάθεθηρευτή, ώστε να μπορεί να κάνει σωστή εκτίμηση αποστάσεων και ταχυτήτων.
Αντί να κινούνται τα μάτια τους, οι κουκουβάγιες περιστρέφουν το κεφάλι τους για να απεικονίσουν το περιβάλλον τους. Η περιστρεφόμενη ακτίνα του κεφαλιού τους είναι περίπου 270 °, κάτι που τους δίνει τη δυνατότητα να δουν πίσω τους, χωρίς να μετακινήσουν τον κορμό τους. Αυτή η ικανότητα ελαχιστοποιεί την σωματική κίνηση και έτσι μειώνει την ποσότητα του ήχου που κάνει η κουκουβάγια, καθώς περιμένει για το θήραμα.
Τα όργανα της ακοής είναι τοποθετημένα ασύμμετρα στο κεφάλι του πτηνού και η διαμόρφωση του προσώπου είναι τέτοια, ώστε να κατευθύνει τα ακουστικά κύματα στουςακουστικούς πόρους. Η ασύμμετρη τοποθέτηση των αυτιών στο κρανίο επιτρέπει στην κουκουβάγια να εντοπίσει το θήραμά της. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα για τα αυστηρώς νυχτόβια είδη, όπως η Τυτώ.
Πάρα πολλές γλαύκες έχουν στην κορυφή της κεφαλής χαρακτηριστικές τούφες, οι οποίες ονομάζονται αντία. Τα αντία αποτελούνται από φτερά και δεν έχουν καμία σχέση με την ακοή. Η λειτουργία τους δεν έχει ακόμα εξακριβωθεί.
Έμφυτη είναι η ικανότητά τους να πετούν αθόρυβα, αλλά και πιο αργά σε σύγκριση με άλλα αρπακτικά πτηνά. Ο αθόρυβος τρόπος πτήσης τους δίνει σημαντικό πλεονέκτημα σε σχέση με το θήραμα. Οι γλαύκες έχουν σε σχέση με το σωματικό τους βάρος δυσαναλόγως μεγάλη επιφάνεια πτερύγων. Σε συνδυασμό με το μαλακό και πυκνό πτέρωμα επιτυγχάνουν έτσι μια σχεδόν απολύτως αθόρυβη πτήση. Αυτά τα μοναδικά χαρακτηριστικά μειώνουν τη συχνότητα θορύβου κάτω από 2 kHz, καθιστώντας το επίπεδο του ήχου που εκπέμπεται κάτω από το φάσμα ακρόασης της συνήθους λείας της κουκουβάγιας.
Οι ακουστικές και οπτικές δυνατότητες της κουκουβάγιας της επιτρέπουν να εντοπίσει και να ακολουθήσει τη λεία της. Το τελικό χτύπημα όμως έρχεται από τα νύχια και το ράμφος της. Τα νύχια της είναι αυτά που συνθλίβουν το κρανίο του θηράματος και συνθλίβουν το σώμα του. Η δύναμη σύνθλιψης στα νύχια μιας κουκουβάγιας ποικίλλει ανάλογα με το μέγεθος και το είδος θηράματος, καθώς και με το μέγεθος της κουκουβάγιας. Το κοντό και κυρτό ράμφος της είναι αυτό που ξεσκίζει το σώμα του θηράματος.
Ο χρωματισμός του φτερώματος της κουκουβάγιας έχει καθοριστικό ρόλο στην ικανότητα της κουκουβάγιας να προσαρμόζεται στο φυσικό περιβάλλον και να γίνεται σχεδόν αόρατη. Συνήθως, το μόνο σημάδι που μαρτυρά την παρουσία της είναι φωνήσεις ή τα έντονα χρωματισμένα μάτια της.
.jpg/800px-Black-tailed_Prairie_Dog_(standing).jpg)
.jpg/800px-Prairie_Dog_-_Flickr_-_p_a_h_(1).jpg)
.JPG/800px-Prairie_dog_(1).JPG)
Prairie dogs ή κυνόμυες-εκπληκτικά τρωκτικά
Στις πεδιάδες της Βόρειας Αμερικής ζει ένα είδος σκίουρου του εδάφους, που ονομάζεταικυνόμυς (Prairie dog).
Τα τρωκτικά αυτά ονομάζονται έτσι λόγω των ήχων που βγάζουν, οι οποίοι μοιάζουν με γάβγισμα σκύλου. Έχουν μήκος 30-40 εκατοστών, συμπεριλαμβανομένης και της ουράς και ζυγίζουν 0,5-1,5 κιλά.
Είναι κυρίως φυτοφάγα ζώα, αν και περιστασιακά τρώνε και έντομα. Τρέφονται κυρίως με χορτάρι, ρίζες, σπόρους, φρούτα και μπουμπούκια. Το χειμώνα, τα θηλυκά που κυοφορούν ή θηλάζουν τρώνε χιόνι, ως συμπλήρωμα του νερού.
.jpg/800px-Black-tailed_Prairie_Dog_(standing).jpg)
Είναι ιδιαίτερα κοινωνικά ζώα και ζουν σε υπόγεια λαγούμια, σε μεγάλες αποικίες ή "πόλεις". Μια "πόλη" μπορεί να κατοικείται από 15-26 οικογένειες. Κυρίαρχο στην οικογένεια είναι ένα αρσενικό, ενώ υπάρχουν 2-3 ενήλικα θηλυκά, 1-2 αρσενικοί απόγονοι και 1-2 θηλυκοί απόγονοι. Τα θηλυκά, σε αντίθεση με τα αρσενικά, παραμένουν στην ομάδα που γεννήθηκαν για μια ζωή. Ως εκ τούτου αποτελούν πηγή σταθερότητας στην ομάδα.
.jpg/800px-Prairie_Dog_-_Flickr_-_p_a_h_(1).jpg)
Τα μέλη μιας οικογένειας κατοικούν στην ίδια περιοχή. Έρχονται σε επαφή μεταξύ τους με ένα "φιλί" στο στόμα, κάτι που δεν κάνουν με μέλη άλλων οικογενειών.
Χρησιμοποιώντας τη διχρωματική όρασή τους (μπορούν να ξεχωρίζουν τα δύο βασικά χρώματα) εντοπίζουν τα αρπακτικά και στη συνέχεια ειδοποιούν τα υπόλοιπα μέλη της ομάδας για τον κίνδυνο. Σύμφωνα με ειδικούς επιστήμονες, τα prairie dogs χρησιμοποιούν ένα εξελιγμένο σύστημα φωνητικής επικοινωνίας για να περιγράψουν συγκεκριμένα αρπακτικάζώα.
Κάθε κλήση τους, παρέχει συγκεκριμένες πληροφορίες για το είδος του αρπακτικού, πόσο μεγάλο είναι και πόσο γρήγορα πλησιάζει. Αυτό σημαίνει ότι οι κυνόμυες έχουν αναπτύξει σε μεγάλο βαθμό τις γνωστικές τους ικανότητες.
Οι αντιδράσεις των υπόλοιπων μελών της ομάδας διαφέρουν ανάλογα με το είδος του αρπακτικού, για το οποία σήμανε συναγερμός. Αν ο συναγερμός δείχνει ότι ένα γεράκι επιτίθεται όλοι οι κυνόμυες, που βρίσκονται στη πορεία επίθεσης του γερακιού, μπαίνουν σταλαγούμια τους. Οι υπόλοιποι απλώς στέκονται και παρακολουθούν.
Αν η προειδοποιητική κλήση αφορά άνθρωπο τότε όλα τα prairie dogs της αποικίας τρέχουν και κρύβονται στα λαγούμια τους!! Αν πρόκειται για κογιότ, τα τρωκτικά κινούνται προς το λαγούμι τους και στέκονται στην είσοδο παρατηρώντας το αρπακτικό. Όσα ήταν μέσα στολαγούμι βγαίνουν και παρατηρούν και αυτά το κογιότ.
Ο κυνόμυς αποτελεί άλλο ένα μέλος του ζωικού βασιλείου που αποδεικνύει ότι ο λόγος δεν είναι αποκλειστικό χάρισμα του ανθρώπου.
Οι πολύχρωμοι αλλά επιθετικοί βαλιστές ή αλλιώς triggerfish
Οι βαλιστές ή triggerfishes είναι 40 περίπου είδη ψαριών, που ανήκουν στην οικογένεια Balistidae. Κατοικούν σε τροπικά και υποτροπικά νερά στους ωκεανούς όλου του κόσμου. Ο μεγαλύτερος όμως πλούτος των ειδών αυτών υπάρχει στον Ινδο-Ειρηνικό ωκεανό. Τα περισσότερα απαντώνται σε ρηχά νερά και σε κοραλλιογενείς υφάλους, υπάρχουν όμως και κάποια που είναι πελαγίσια.
Φωτογραφία Janderk
Το μεγαλύτερο μέλος της οικογένειας είναι το stone triggerfish (Pseudobalistes naufragium), του οποίου το μήκος φτάνει το ένα μέτρο. Τα περισσότερα όμως έχουν μέγιστο μήκος μεταξύ 20 και 50 εκατοστών.
Το μπλε triggerfish, που βλέπετε στη φωτογραφία, είναι από τα πιο επιθετικά ψάρια και οι δύτες το αποφεύγουν γιατί δαγκώνει συχνά.
Οι βαλιστές έχουν οβάλ σχήμα, μεγάλο κεφάλι που καταλήγει σε ένα μικρό σαγόνι μεπανίσχυρα όμως σαγόνια. Τα δόντια τους είναι προσαρμοσμένα ώστε να μπορούν να συνθλίβουν όστρακα. Τα μάτια τους είναι μικρά και βρίσκονται μακριά από το στόμα τους, στην κορυφή του κεφαλιού. Ξεχωρίζουν για τα εντυπωσιακά χρώματά τους. Τρέφονται με μαλακόστρατα, μαλάκια, αχινούς και άλλα εχινόδερμα και γενικά με πλάσματα που έχουνκέλυφος και αγκάθια.
Φωτογραφία Kevin K Cheung
Το είδος που βλέπετε στη φωτογραφία παραπάνω είναι το pinktail triggerfish, (Melichthys vidua). Έχει χρώμα πολύ σκούρο πράσινο (φαίνεται σαν μαύρο) και χαρακτηριστική ροζ ουρά.
Είναι γνωστό ότι οι βαλιστές εμφανίζουν ένα επίπεδο νοημοσύνης, γεγονός ασυνήθιστο για τα ψάρια, κι έχουν την ικανότητα να μαθαίνουν από προηγούμενες εμπειρίες.
Ορισμένα είδη μπορεί να είναι πολύ επιθετικά προκειμένου να προστατέψουν τα αυγά τους. Τόσο ο Πικάσο (Rhinecanthus aculeatus) όσο και ο Τιτάνας (Balistoides viridescens) υπερασπίζονται άγρια τις φωλιές τους ενάντια στους εισβολείς, όπως δύτες ή άλλουςκολυμβητές.
Φωτογραφία Arpingstone
Αυτός είναι ο Πικάσο ή αλλιώς humuhumunukunukuāpuaʻa (έτσι ονομάζεται στη Χαβάη).
Σε αντίθεση με τον μικρό Πικάσο, του οποίου το μήκος φτάνει τα 30 εκατοστά, ο Τιτάναςαποτελεί σοβαρή απειλή για τους απρόσεκτους δύτες, λόγω του μεγάλου μεγέθους του και τωνισχυρών δοντιών του. Ο Τιτάνας φτάνει σε μήκος τα 75 εκατοστά και είναι το δεύτερο μεγαλύτερο triggerfish.
Φωτογραφία Mal B
Εντυπωσιακό είδος είναι η βασίλισσα triggerfish (Balistes vetula). Το μήκος της φτάνει τα 60 εκατοστά και έχει απίστευτη ποικιλία χρωμάτων. Μπλε, μωβ, τυρκουάζ και πράσινο, με κιτρινωπό λαιμό και γαλάζιες γραμμές στα πτερύγια και το κεφάλι. όταν στρεσάρεται αλλάζει τα χρώματά της ανάλογα με το περιβάλλον. Είναι ένα από τα μεγαλύτερα και πιο επιθετικάtriggerfish.
Φωτογραφία gparet
Μοναδικός είναι και ο χρωματισμός του κλόουν της οικογένειας (Balistoides conspicillum). Ένα ασυνήθιστο και σπάνιο ψάρι, που λόγω του χρωματισμού του είναι ιδιαίτερα δημοφιλέςστα ενυδρεία.
Φωτογραφία UMiami_RSMAS
Οι βαλιστές προσαρμόζονται πολύ καλά στη ζωή στα ενυδρεία, εάν παρέχεται μεγάλη δεξαμενή με άφθονες κρυψώνες. Βέβαια, συχνά γίνονται πολύ επιθετικά προς τους συντρόφους τους στη δεξαμενή, ακόμα και αν είναι από το είδος τους. Ιδιαίτερα επιθετικό είναι πορτοκαλί triggerfish (Balistapus undulatus).
Φωτογραφία Janderk
Αντίθετα, το Xanthichthys auromarginatus είναι σπάνια επιθετικό προς άλλα ψάρια.
Φωτογραφία Benthichi
Η οικογένεια Balistidae έχει πάρει την κοινή της ονομασία triggerfish από την εξής ιδιότητα των μελών της: για να προστατευθούν από τα αρπακτικά, ορθώνουν τα δύο πρώτα ραχιαίααγκάθια και "κλειδώνονται" μέσα σε τρύπες, ρωγμές και άλλες κρυψώνες. Το πρώτο αγκάθι παραμένει "κλειδωμένο" στη θέση του από το δεύτερο αγκάθι, που έχει σηκωθεί. Μπορεί να "ξεκλειδωθεί" μόνο όταν κατέβει το δεύτερο αγκάθι-"σκανδάλη".
Εξ ου και το όνομα triggerfish (trigger-σκανδάλη).
Φωτογραφία Steve Cox.
Φωτογραφία laszlo-photo
Φωτογραφία kozyndan
Φωτογραφία Dryke
Φωτογραφία Vic DeLeon
Φωτογραφία Charlene-SJ
Οι βαλιστές έχουν οβάλ σχήμα, μεγάλο κεφάλι που καταλήγει σε ένα μικρό σαγόνι μεπανίσχυρα όμως σαγόνια. Τα δόντια τους είναι προσαρμοσμένα ώστε να μπορούν να συνθλίβουν όστρακα. Τα μάτια τους είναι μικρά και βρίσκονται μακριά από το στόμα τους, στην κορυφή του κεφαλιού. Ξεχωρίζουν για τα εντυπωσιακά χρώματά τους. Τρέφονται με μαλακόστρατα, μαλάκια, αχινούς και άλλα εχινόδερμα και γενικά με πλάσματα που έχουνκέλυφος και αγκάθια.
Το είδος που βλέπετε στη φωτογραφία παραπάνω είναι το pinktail triggerfish, (Melichthys vidua). Έχει χρώμα πολύ σκούρο πράσινο (φαίνεται σαν μαύρο) και χαρακτηριστική ροζ ουρά.
Είναι γνωστό ότι οι βαλιστές εμφανίζουν ένα επίπεδο νοημοσύνης, γεγονός ασυνήθιστο για τα ψάρια, κι έχουν την ικανότητα να μαθαίνουν από προηγούμενες εμπειρίες.
Ορισμένα είδη μπορεί να είναι πολύ επιθετικά προκειμένου να προστατέψουν τα αυγά τους. Τόσο ο Πικάσο (Rhinecanthus aculeatus) όσο και ο Τιτάνας (Balistoides viridescens) υπερασπίζονται άγρια τις φωλιές τους ενάντια στους εισβολείς, όπως δύτες ή άλλουςκολυμβητές.
Αυτός είναι ο Πικάσο ή αλλιώς humuhumunukunukuāpuaʻa (έτσι ονομάζεται στη Χαβάη).
Σε αντίθεση με τον μικρό Πικάσο, του οποίου το μήκος φτάνει τα 30 εκατοστά, ο Τιτάναςαποτελεί σοβαρή απειλή για τους απρόσεκτους δύτες, λόγω του μεγάλου μεγέθους του και τωνισχυρών δοντιών του. Ο Τιτάνας φτάνει σε μήκος τα 75 εκατοστά και είναι το δεύτερο μεγαλύτερο triggerfish.
Εντυπωσιακό είδος είναι η βασίλισσα triggerfish (Balistes vetula). Το μήκος της φτάνει τα 60 εκατοστά και έχει απίστευτη ποικιλία χρωμάτων. Μπλε, μωβ, τυρκουάζ και πράσινο, με κιτρινωπό λαιμό και γαλάζιες γραμμές στα πτερύγια και το κεφάλι. όταν στρεσάρεται αλλάζει τα χρώματά της ανάλογα με το περιβάλλον. Είναι ένα από τα μεγαλύτερα και πιο επιθετικάtriggerfish.
Μοναδικός είναι και ο χρωματισμός του κλόουν της οικογένειας (Balistoides conspicillum). Ένα ασυνήθιστο και σπάνιο ψάρι, που λόγω του χρωματισμού του είναι ιδιαίτερα δημοφιλέςστα ενυδρεία.
Οι βαλιστές προσαρμόζονται πολύ καλά στη ζωή στα ενυδρεία, εάν παρέχεται μεγάλη δεξαμενή με άφθονες κρυψώνες. Βέβαια, συχνά γίνονται πολύ επιθετικά προς τους συντρόφους τους στη δεξαμενή, ακόμα και αν είναι από το είδος τους. Ιδιαίτερα επιθετικό είναι πορτοκαλί triggerfish (Balistapus undulatus).
Αντίθετα, το Xanthichthys auromarginatus είναι σπάνια επιθετικό προς άλλα ψάρια.
Η οικογένεια Balistidae έχει πάρει την κοινή της ονομασία triggerfish από την εξής ιδιότητα των μελών της: για να προστατευθούν από τα αρπακτικά, ορθώνουν τα δύο πρώτα ραχιαίααγκάθια και "κλειδώνονται" μέσα σε τρύπες, ρωγμές και άλλες κρυψώνες. Το πρώτο αγκάθι παραμένει "κλειδωμένο" στη θέση του από το δεύτερο αγκάθι, που έχει σηκωθεί. Μπορεί να "ξεκλειδωθεί" μόνο όταν κατέβει το δεύτερο αγκάθι-"σκανδάλη".
Εξ ου και το όνομα triggerfish (trigger-σκανδάλη).
Ελέφαντας-ένα αξιοθαύμαστο ζώο
Το μεγαλύτερο χερσαίο θηλαστικό ζώο της Γης είναι ο ελέφαντας. Σύμβολο σοφίας στην ασιατική κουλτούρα, οι ελέφαντες φημίζονται για τη μνήμη και τη νοημοσύνη τους. Το επίπεδο νοημοσύνης τους είναι συγκρίσιμο με αυτό των δελφινιών και των πρωτευόντων θηλαστικών. Ο Αριστοτέλης είχε κάποτε πει ότι ο ελέφαντας είναι το θηρίο που ξεπερνά όλα τα άλλα σε πνεύμα και μυαλό.
Φωτογραφία Danielle Mussman
Η μάζα του εγκεφάλου του ελέφαντα είναι λίγο πάνω από τα 5 κιλά, μεγαλύτερη από οποιουδήποτε άλλου χερσαίου ζώου. Ποικιλία συμπεριφορών, που βασίζονται στη νοημοσύνη, έχουν αποδοθεί στον ελέφαντα. Ο ελέφαντας θρηνεί, είναι αλτρουιστής,συμπονεί, γελάει, θυμώνει, έχει αυτογνωσία, είναι καλλιτέχνης, παίζει, χρησιμοποιείεργαλεία.
Φωτογραφία Mat Hayward
Ο εγκέφαλος του ελέφαντα μοιάζει με αυτόν του ανθρώπου όσον αφορά στη δομή και την πολυπλοκότητα. Ο Ασιατικός ελέφαντας είναι ένα από τα εννέα είδη που περνούν το τεστ του καθρέφτη. Το τεστ αυτό εξετάζει εάν ένα ζώο αναγνωρίζει την αντανάκλασή του ως εικόνατου εαυτού του. Εκτός από τον άνθρωπο, όλοι οι μεγάλοι πίθηκοι (ουρακοτάγκοι, γορίλες, χιμπαντζήδες), τα ρινοδέλφινα, οι ευρωπαϊκές κίσσες και οι όρκες περνούν αυτό το τεστ.
Φωτογραφία Michael Nichols
Οι ελέφαντες "τραγουδούν" ακριβώς όπως και οι άνθρωποι. Αυτό είναι το συμπέρασμα μιας έρευνας, που έδειξε ότι οι ελέφαντες "τραγουδούν", αλλά σε τόση χαμηλή συχνότητα που δεν μπορούμε να τους ακούσουμε. Οι ερευνητές ανακάλυψαν ότι οι ελέφαντες χρησιμοποιούν υπερήχους, χαμηλής συχνότητας, για να κρατούν το κοπάδι ενωμένο. Επίσης χρησιμοποιούνται από τα αρσενικά για να βρουν ταίρι. Μπορούν έτσι να επικοινωνούν σε απόσταση έως και 6 μιλίων. Οι ερευνητές επιβεβαίωσαν ότι το τραγούδι των ελεφάντων παράγεται με τον ίδιο τρόπο, όπως και του ανθρώπου.
Φωτογραφία safari-partners
Οι ελέφαντες είναι ευαίσθητα ζώα. Αν ένα μικρό στην αγέλη έχει ανάγκη, όλη η ομάδα προσπαθεί να το βοηθήσει και το χαϊδεύουν με την προβοσκίδα τους. Εκπληκτική είναι και ησυμπεριφορά που επιδεικνύουν οι θηλυκοί ελέφαντες σε μικρά ελεφαντάκια άλλων μητέρων. Τα φροντίζουν και τα προστατεύουν ακριβώς όπως και τα δικά τους. Η συμπεριφορά αυτή είναι γνωστή ως allomothering. Ακόμα και νεαρές ελεφαντίνες, που δεν έχουν γίνει ακόμαμητέρες φροντίζουν τα μικρά άλλων αποκτώντας έτσι πολύτιμη εμπειρία, μέχρι να έρθει η σειρά τους να αποκτήσουν τα δικά τους μικρά.
Φωτογραφία Michael Nichols
Οι ελέφαντες χαίρονται. Μερικές από τις περιπτώσεις στις οποίες δείχνουν ολοφάνερα τηχαρά τους είναι όταν χαιρετούν ένα φίλο (ακόμα και άνθρωπο) ή μέλος της οικογένειάς τους, στη γέννηση ενός μικρού, όταν παίζουν.
Είναι πολύ κοινωνικά ζώα. Συχνά αγγίζουν και χαϊδεύουν ο ένας τον άλλο με τιςπροβοσκίδες τους.
Φωτογραφία Gorgo
Οι ελέφαντες είναι τα μόνα ζώα, εκτός από τον άνθρωπο, που έχουν τελετές για τον θάνατο. Αν ένας ελέφαντας αρρωστήσει τα μέλη της αγέλης του φέρνουν φαγητό και προσπαθούν να τον βοηθήσουν. Αν πεθάνει, θα προσπαθήσουν να τον επαναφέρουν δίνοντάς του φαγητό καινερό για λίγο διάστημα. Από την στιγμή που η αγέλη θα καταλάβει ότι ένας από αυτούς είναι νεκρός, θα επικρατήσει ησυχία. Σκάβουν ένα ρηχό τάφο και σκεπάζουν το νεκρό σώμα με χώμα και κλαδιά. Παραμένουν δε στο σημείο αρκετές μέρες μετά. Θρηνούν για το χαμό του μέλους της ομάδας τους. Μάλιστα, υπάρχουν αναφορές για ελέφαντες που δακρύζουν.
Φωτογραφία Michael Nichols
Σύμφωνα με έρευνα που διεξήχθη στο Ηνωμένο Βασίλειο το 2005, οι ελέφαντες συμπεριφέρονται σαν τους ανθρώπους και χαϊδεύουν με τις προβοσκίδες τους τα κόκαλα και τους χαυλιόδοντες όταν βρουν ένα νεκρό άτομο του είδους τους. Έχουν καταγραφείμάλιστα περιπτώσεις που ελέφαντες διέσχισαν μεγάλες αποστάσεις για να αγγίξουν με την προβοσκίδα το άψυχο σώμα κάποιου μέλους της αγέλης τους.
Φωτογραφία safari-partners
Οι ελέφαντες είναι μοναδικά και αξιοθαύμαστα ζώα! Δεν είναι οι εντυπωσιακές διαστάσεις τους, αλλά η νοημοσύνη και τα αισθήματά τους που τα κάνουν ξεχωριστά μέσα σε όλο τοζωικό βασίλειο. Είναι ένα θαύμα της φύσης που πρέπει να προστατευθεί!
Ο μοναδικός ιππόκαμπος
Ένα ψάρι διαφορετικό από τα άλλα με τη δική του ξεχωριστή ομορφιά είναι ο ιππόκαμπος. Η όρθια στάση του, το σχήμα του κεφαλιού του είναι μερικά από τα χαρακτηριστικά του που κάνουν αυτό το είδος μοναδικό.
Οι ιππόκαμποι βρίσκονται σε ρηχά τροπικά και εύκρατα νερά σε όλο τον κόσμο. Απαντώνται στα παράλια, στις Βόρειες θάλασσες, στην Μεσόγειο, σε θερμές περιοχές του Ατλαντικού και στον Ειρηνικό. Υπάρχουν περίπου 50 είδη σε όλο τον κόσμο. Προτιμούν τιςπροστατευμένες περιοχές, όπως εκβολές ποταμών, ποώδη λιβάδια των ωκεανών,κοραλλιογενείς υφάλους κ.ά.
Φωτογραφία - drsteve -
Το όνομα του ιππόκαμπου, είναι φυσικά ελληνικό και προέρχεται από τις λέξεις ίππος (το άλογο) και κάμπη (θαλάσσιο τέρας της ελληνικής μυθολογίας). Οι αρχαίοι συγγραφείς όπως ο Πλίνιος, ο Διοσκουρίδης κ.ά. απέδιδαν στον ιππόκαμπο θεραπευτικές ιδιότητες. Αντίθετα ο Αιλιανός θεωρεί το κρέας του ιππόκαμπου δηλητηριώδες.
Μελέτες έχουν δείξει ότι ο ιππόκαμπος εμφανίστηκε πριν από 20-25 εκατομμύρια χρόνια.
Φωτογραφία SteveBillieJene
Οι ιππόκαμποι είναι γνωστό ότι έχουν το κεφάλι ενός αλόγου, την ουρά του πιθήκου, τη θήκη του καγκουρό, το σκληρό εξωτερικό σκελετό ενός εντόμου, και τα ανεξάρτητα κινούμεναμάτια του χαμαιλέοντα. Είναι επίσης γνωστό ότι αλλάζουν το χρώμα τους όπως οχαμαιλέοντας.
Φωτογραφία tassie_devil
Μπορούν να φτάσουν σε μήκος τα 25 εκατοστά. Το μεγαλύτερο είδος ιππόκαμπου είναι ο Hippocampus abdominalis, ο οποίος φτάνει σε μήκος τα 35 εκατοστά, ενώ το μικρότεροείδος είναι ο Hippocampus satomiae, με μήκος μόλις 13,8 χιλιοστά. Το πιο αργό είδος είναι ο Hippocampus zosterae με ταχύτητα 152 εκατοστά/ώρα.
Φωτογραφία Calim*
Είναι οστεώδη ψάρια, δεν έχουν όμως λέπια αλλά ένα λεπτό δέρμα. Είναι κακοί κολυμβητές και προτιμούν να ξεκουράζονται πιασμένοι με την ουρά τους από ένα κοράλλι ή φύκι για μέρες. Χτυπούν τα πτερύγιά τους γρήγορα, έως 50 φορές το δευτερόλεπτο, αλλά δεν μπορούν να κολυμπήσουν γρήγορα. Είναι όμως πολύ ευέλικτοι στις κινήσεις τους. Μπορούν νακινηθούν πάνω, κάτω, μπροστά, πίσω.
Φωτογραφία Felicia McCaulley
Τρέφονται με πλαγκτόν, μικρά καρκινοειδή, προνύμφες ψαριών και γαρίδες. Δεν έχουν στομάχι γι' αυτό πρέπει να τρώνε συνεχώς. Με εξαιρετικό καμουφλάζ και πολλή υπομονή, οι ιππόκαμποι στήνουν ενέδρα στη λεία τους, ενώ χρησιμοποιούν το μακρύ ρύγχος τους για να την ρουφάνε.
_yellow.jpg/800px-Hippocampus_hystrix_(Spiny_seahorse)_yellow.jpg)
Φωτογραφία Nick Hobgood
Τον ονομάζουν και “Αλογάκι της θάλασσας” από το χαρακτηριστικό του κεφάλι που μοιάζει με άλογου. Το συνηθέστερο χρώμα του είναι φαιοπράσινο στην ράχη με ασπρόμαυρες κηλίδες και ανοιχτόχρωμος στην κοιλιά, αλλά προσαρμόζεται ανάλογα με το χρώμα τουπεριβάλλοντος στο οποίο ζει, καλά καμουφλαρισμένος και πιασμένος από τα φύκια και την θαλάσσια βλάστηση.
Φωτογραφία Felicia McCaulley
Ο ιππόκαμπος "φλερτάρει" αρκετές μέρες πριν την αναπαραγωγή. Οι επιστήμονες πιστεύουν ότι η ερωτική συμπεριφορά συγχρονίζει τις κινήσεις των ιππόκαμπων, έτσι ώστε τοαρσενικό να μπορείς να λάβει τα αυγά από το θηλυκό. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, αλλάζουν χρώμα, κολυμπούν πλάι-πλάι με ενωμένες τις ουρές τους, ή θα είναι πιασμένοι με τις ουρές τους σε ένα φύκι και θα στριφογυρίζουν σαν να χορεύουν τον γνωστό ως "ο χορός πριν την αυγή". Ο "ερωτικός χορός" διαρκεί οκτώ ώρες και κατά τη διάρκειά του το αρσενικό ρίχνει νερό μέσα στον σάκκο επώασης που έχει στην κοιλιά του, ο οποίος ανοίγει για να υποδεχτεί τα αυγά, που θα εναποθέσει εκεί το θηλυκό.
Φωτογραφία Felicia McCaulley
Το όνομα του ιππόκαμπου, είναι φυσικά ελληνικό και προέρχεται από τις λέξεις ίππος (το άλογο) και κάμπη (θαλάσσιο τέρας της ελληνικής μυθολογίας). Οι αρχαίοι συγγραφείς όπως ο Πλίνιος, ο Διοσκουρίδης κ.ά. απέδιδαν στον ιππόκαμπο θεραπευτικές ιδιότητες. Αντίθετα ο Αιλιανός θεωρεί το κρέας του ιππόκαμπου δηλητηριώδες.
Μελέτες έχουν δείξει ότι ο ιππόκαμπος εμφανίστηκε πριν από 20-25 εκατομμύρια χρόνια.
Οι ιππόκαμποι είναι γνωστό ότι έχουν το κεφάλι ενός αλόγου, την ουρά του πιθήκου, τη θήκη του καγκουρό, το σκληρό εξωτερικό σκελετό ενός εντόμου, και τα ανεξάρτητα κινούμεναμάτια του χαμαιλέοντα. Είναι επίσης γνωστό ότι αλλάζουν το χρώμα τους όπως οχαμαιλέοντας.
Μπορούν να φτάσουν σε μήκος τα 25 εκατοστά. Το μεγαλύτερο είδος ιππόκαμπου είναι ο Hippocampus abdominalis, ο οποίος φτάνει σε μήκος τα 35 εκατοστά, ενώ το μικρότεροείδος είναι ο Hippocampus satomiae, με μήκος μόλις 13,8 χιλιοστά. Το πιο αργό είδος είναι ο Hippocampus zosterae με ταχύτητα 152 εκατοστά/ώρα.
Είναι οστεώδη ψάρια, δεν έχουν όμως λέπια αλλά ένα λεπτό δέρμα. Είναι κακοί κολυμβητές και προτιμούν να ξεκουράζονται πιασμένοι με την ουρά τους από ένα κοράλλι ή φύκι για μέρες. Χτυπούν τα πτερύγιά τους γρήγορα, έως 50 φορές το δευτερόλεπτο, αλλά δεν μπορούν να κολυμπήσουν γρήγορα. Είναι όμως πολύ ευέλικτοι στις κινήσεις τους. Μπορούν νακινηθούν πάνω, κάτω, μπροστά, πίσω.
Τρέφονται με πλαγκτόν, μικρά καρκινοειδή, προνύμφες ψαριών και γαρίδες. Δεν έχουν στομάχι γι' αυτό πρέπει να τρώνε συνεχώς. Με εξαιρετικό καμουφλάζ και πολλή υπομονή, οι ιππόκαμποι στήνουν ενέδρα στη λεία τους, ενώ χρησιμοποιούν το μακρύ ρύγχος τους για να την ρουφάνε.
_yellow.jpg/800px-Hippocampus_hystrix_(Spiny_seahorse)_yellow.jpg)
Τον ονομάζουν και “Αλογάκι της θάλασσας” από το χαρακτηριστικό του κεφάλι που μοιάζει με άλογου. Το συνηθέστερο χρώμα του είναι φαιοπράσινο στην ράχη με ασπρόμαυρες κηλίδες και ανοιχτόχρωμος στην κοιλιά, αλλά προσαρμόζεται ανάλογα με το χρώμα τουπεριβάλλοντος στο οποίο ζει, καλά καμουφλαρισμένος και πιασμένος από τα φύκια και την θαλάσσια βλάστηση.
Ο ιππόκαμπος "φλερτάρει" αρκετές μέρες πριν την αναπαραγωγή. Οι επιστήμονες πιστεύουν ότι η ερωτική συμπεριφορά συγχρονίζει τις κινήσεις των ιππόκαμπων, έτσι ώστε τοαρσενικό να μπορείς να λάβει τα αυγά από το θηλυκό. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, αλλάζουν χρώμα, κολυμπούν πλάι-πλάι με ενωμένες τις ουρές τους, ή θα είναι πιασμένοι με τις ουρές τους σε ένα φύκι και θα στριφογυρίζουν σαν να χορεύουν τον γνωστό ως "ο χορός πριν την αυγή". Ο "ερωτικός χορός" διαρκεί οκτώ ώρες και κατά τη διάρκειά του το αρσενικό ρίχνει νερό μέσα στον σάκκο επώασης που έχει στην κοιλιά του, ο οποίος ανοίγει για να υποδεχτεί τα αυγά, που θα εναποθέσει εκεί το θηλυκό.
Έως και 1.500 αυγά θα εναποθέσει το θηλυκό στον μάρσιπο του αρσενικού, το οποίο θα τα κρατήσει μέχρι να γεννηθούν. Μετά από 9 έως 45 ημέρες θα γεννηθούν τα μικράιπποκαμπάκια, τα οποία θα έχουν αναπτυχθεί πλήρως, αν και θα είναι πολύ μικρά. Όταν είναι έτοιμα να εξέλθουν από την κοιλιά, το αρσενικό πιάνεται από κάποιο σταθερό κλαδί η φύκι και με αργούς ρυθμούς ξεκινάει την γέννα! Από τα 1500 αυγά μόλις το 0,5% θα φτάσει στην ενηλικίωση!
Φωτογραφία Felicia McCaulley
Δεν υπάρχουν δεδομένα για αρκετά είδη ιππόκαμπου. Για το λόγο αυτό, δεν μπορούν να γίνουν εκτιμήσεις για τον κίνδυνο εξαφάνισής τους. Επειδή ο πληθυσμός των ιππόκαμπων είναι άγνωστος, υπάρχει κίνδυνος να χαθούν πολλοί ακριβώς λόγω της ελλιπούς γνώσης, σχετικά με το πόσοι γεννιούνται, πόσοι πεθαίνουν κάθε χρόνο, την απώλεια ενδιαιτημάτωντους κ.λ.π. Οχτώ είδη είναι απειλούμενα και ήδη βρίσκονται στη Κόκκινη Λίστα της Παγκόσμιας Ένωσης Προστασίας του Περιβάλλοντος.
Φωτογραφία CW Ye
Ένας από τους λόγους που οι ιππόκαμποι έχουν βρεθεί σε κίνδυνο, πιστεύεται ότι είναι η υπεραλίευση και η καταστροφή των οικοτόπων τους. Ο ιππόκαμπος χρησιμοποιείται στηνπαραδοσιακή κινέζικη ιατρική. Υπολογίζεται ότι 20 εκατομμύρια ιππόκαμποι αλιεύονται κάθε χρόνο και πωλούνται για το σκοπό αυτό. Χρησιμοποιούνται επίσης σαν φάρμακα στην Ινδονησία, στις Φιλιππίνες κ.ά.
Δεν υπάρχουν δεδομένα για αρκετά είδη ιππόκαμπου. Για το λόγο αυτό, δεν μπορούν να γίνουν εκτιμήσεις για τον κίνδυνο εξαφάνισής τους. Επειδή ο πληθυσμός των ιππόκαμπων είναι άγνωστος, υπάρχει κίνδυνος να χαθούν πολλοί ακριβώς λόγω της ελλιπούς γνώσης, σχετικά με το πόσοι γεννιούνται, πόσοι πεθαίνουν κάθε χρόνο, την απώλεια ενδιαιτημάτωντους κ.λ.π. Οχτώ είδη είναι απειλούμενα και ήδη βρίσκονται στη Κόκκινη Λίστα της Παγκόσμιας Ένωσης Προστασίας του Περιβάλλοντος.
Ένας από τους λόγους που οι ιππόκαμποι έχουν βρεθεί σε κίνδυνο, πιστεύεται ότι είναι η υπεραλίευση και η καταστροφή των οικοτόπων τους. Ο ιππόκαμπος χρησιμοποιείται στηνπαραδοσιακή κινέζικη ιατρική. Υπολογίζεται ότι 20 εκατομμύρια ιππόκαμποι αλιεύονται κάθε χρόνο και πωλούνται για το σκοπό αυτό. Χρησιμοποιούνται επίσης σαν φάρμακα στην Ινδονησία, στις Φιλιππίνες κ.ά.
Λιοντάρι-ο πιο τρομακτικός κυνηγός στην άγρια φύση
Λιοντάρι-το δεύτερο μεγάλο αιλουροειδές μετά την τίγρη. Κανένα άλλο ζώο δεν έχει εμπνεύσει την φαντασία του ανθρώπου τόσο, όσο το λιοντάρι. Είναι ένα από τα πλέον αναγνωρίσιμα ζωικά σύμβολα στην ανθρώπινη κουλτούρα. Έχει απεικονιστεί ευρύτατα στη λογοτεχνία, τη γλυπτική, τη ζωγραφική, τις εθνικές σημαίες και στον κινηματογράφο.
Φωτογραφία yaaaay
Το λιοντάρι είναι ο πιο τρομακτικός κυνηγός στην άγρια φύση. Ζώο δυνατό που συνήθως κυνηγά σε συντονισμένες ομάδες παραμονεύοντας το επιλεγμένο θήραμα. Εντούτοις δεν έχει ιδιαίτερη αντοχή.
Φωτογραφία 7 lions
Η καρδιά μιας λέαινας αποτελεί το 0,57 % του βάρος του σώματός της (για ένα αρσενικό το ποσοστό είναι 0,45 %), ενώ η καρδιά της ύαινας φτάνει σχεδόν το 1% του βάρους τουσώματός της. Έτσι παρόλο που οι λέαινες φτάνουν ταχύτητες της τάξης των 81 χιλιομέτρων την ώρα, μπορούν να την διατηρήσουν για σύντομα ξεσπάσματα μόνο και έτσι πρέπει να είναι κοντά στο θήραμα πριν ξεκινήσουν την επίθεση.
Φωτογραφία norro
Επωφελούνται από διάφορους παράγοντες που μειώνουν την ορατότητα. Πολλά κυνήγια λαμβάνουν χώρα κοντά σε κάποιο είδος καλύμματος ή τη νύχτα. Κινούνται αθόρυβα προς τοθύμα μέχρι να φτάσουν σε απόσταση περίπου 30 μέτρων ή λιγότερη.
Φωτογραφία Dave Elliott
Συνήθως συνεργάζονται αρκετές λέαινες και περικυκλώνουν το κοπάδι από διαφορετικά σημεία. Μόλις πλησιάσουν επιτίθενται στο πλησιέστερο θήραμα. Η επίθεση είναι σύντομη και δυνατή, επιχειρούν να πιάσουν το θύμα με μία γρήγορη εφόρμηση και ένα τελικό άλμα.
Φωτογραφία safari-partners
Το θύμα συνήθως φονεύεται με στραγγαλισμό, το οποίο μπορεί να προκαλέσει εγκεφαλική ισχαιμία ή ασφυξία. Το θύμα φονεύεται επίσης καθώς το λιοντάρι του κλείνει το στόμα και τα ρουθούνια με τα σαγόνια του (το οποίο επίσης προκαλεί ασφυξία). Τα μικρότερα θηράματαεντούτοις φονεύονται απλώς με ένα ισχυρό πλήγμα του ποδιού.
Φωτογραφία Corinata
Το λιοντάρι είναι ο πιο τρομακτικός κυνηγός στην άγρια φύση. Ζώο δυνατό που συνήθως κυνηγά σε συντονισμένες ομάδες παραμονεύοντας το επιλεγμένο θήραμα. Εντούτοις δεν έχει ιδιαίτερη αντοχή.
Η καρδιά μιας λέαινας αποτελεί το 0,57 % του βάρος του σώματός της (για ένα αρσενικό το ποσοστό είναι 0,45 %), ενώ η καρδιά της ύαινας φτάνει σχεδόν το 1% του βάρους τουσώματός της. Έτσι παρόλο που οι λέαινες φτάνουν ταχύτητες της τάξης των 81 χιλιομέτρων την ώρα, μπορούν να την διατηρήσουν για σύντομα ξεσπάσματα μόνο και έτσι πρέπει να είναι κοντά στο θήραμα πριν ξεκινήσουν την επίθεση.
Επωφελούνται από διάφορους παράγοντες που μειώνουν την ορατότητα. Πολλά κυνήγια λαμβάνουν χώρα κοντά σε κάποιο είδος καλύμματος ή τη νύχτα. Κινούνται αθόρυβα προς τοθύμα μέχρι να φτάσουν σε απόσταση περίπου 30 μέτρων ή λιγότερη.
Συνήθως συνεργάζονται αρκετές λέαινες και περικυκλώνουν το κοπάδι από διαφορετικά σημεία. Μόλις πλησιάσουν επιτίθενται στο πλησιέστερο θήραμα. Η επίθεση είναι σύντομη και δυνατή, επιχειρούν να πιάσουν το θύμα με μία γρήγορη εφόρμηση και ένα τελικό άλμα.
Το θύμα συνήθως φονεύεται με στραγγαλισμό, το οποίο μπορεί να προκαλέσει εγκεφαλική ισχαιμία ή ασφυξία. Το θύμα φονεύεται επίσης καθώς το λιοντάρι του κλείνει το στόμα και τα ρουθούνια με τα σαγόνια του (το οποίο επίσης προκαλεί ασφυξία). Τα μικρότερα θηράματαεντούτοις φονεύονται απλώς με ένα ισχυρό πλήγμα του ποδιού.
Οι λέαινες αναλαμβάνουν το μεγαλύτερο μέρος του κυνηγιού της αγέλης, όντας μικρότερες, ταχύτερες και πιο ευκίνητες από τα αρσενικά καθώς και απαλλαγμένες από το βάρος της βαριάςχαίτης που προκαλεί υπερθέρμανση. Δρουν συντονισμένα προκειμένου να παραμονέψουν και να σκοτώσουν το θήραμα με επιτυχία. Κατά τη διάρκεια του κυνηγιού συνεργάζονται,επικοινωνούν, αλλάζουν στρατηγικές, θέσεις και ρόλους όταν χρειάζεται.
Φωτογραφία Falense
Αν βρίσκονται αρσενικά στην περιοχή του κυνηγιού τείνουν να κυριαρχούν στο θήραμα αφού οι λέαινες το έχουν σκοτώσει και έχουν φάει. Είναι πιο πιθανό να το μοιραστούν με τα μικρά παρά με τις λέαινες ενώ σπανίως μοιράζονται θήραμα που έχουν σκοτώσει τα ίδια.
Φωτογραφία Gryfus
Τα μικρότερα θηράματα τρώγονται επιτόπου στη θέση του κυνηγιού και έτσι μοιράζεται ανάμεσα στους κυνηγούς, ενώ όταν το θήραμα είναι μεγαλύτερο συχνά σύρεται στην περιοχή της αγέλης. Τα μεγάλα θηράματα μοιράζονται περισσότερο, παρόλο που τα μέλη της αγέληςσυμπεριφέρονται επιθετικά μεταξύ τους, καθώς το καθένα προσπαθεί να καταναλώσει όσο περισσότερο φαγητό είναι δυνατόν.
Φωτογραφία Caelio
Αν βρίσκονται αρσενικά στην περιοχή του κυνηγιού τείνουν να κυριαρχούν στο θήραμα αφού οι λέαινες το έχουν σκοτώσει και έχουν φάει. Είναι πιο πιθανό να το μοιραστούν με τα μικρά παρά με τις λέαινες ενώ σπανίως μοιράζονται θήραμα που έχουν σκοτώσει τα ίδια.
Τα μικρότερα θηράματα τρώγονται επιτόπου στη θέση του κυνηγιού και έτσι μοιράζεται ανάμεσα στους κυνηγούς, ενώ όταν το θήραμα είναι μεγαλύτερο συχνά σύρεται στην περιοχή της αγέλης. Τα μεγάλα θηράματα μοιράζονται περισσότερο, παρόλο που τα μέλη της αγέληςσυμπεριφέρονται επιθετικά μεταξύ τους, καθώς το καθένα προσπαθεί να καταναλώσει όσο περισσότερο φαγητό είναι δυνατόν.
Τα θηράματα αποτελούνται κυρίως από μεγάλα θηλαστικά, γκνου, ιμπάλα, ζέβρες, βούβαλους και φακόχοιρους στην Αφρική και νιγκλάι, αγριόχοιρους και διάφορα είδη ελαφιών στην Ινδία. Θηράματα αποτελούν και πολλά άλλα είδη αναλόγως με τη διαθεσιμότητα. Κυρίως περιλαμβάνονται οπληφόρα που ζυγίζουν 50 έως 300 κιλά όπως κούντου, αλκέλαφοι, όρυγες και ταυρότραγοι (ελάντ). Περιστασιακά σκοτώνουν σχετικά μικρά είδη όπως γαζέλες Τόμσον ή σπρίνγκμποκ.
Φωτογραφία Hok
Τα λιοντάρια που ζουν κοντά στην ακτή της Ναμίμπ τρέφονται εκτεταμένα με πτερυγιόποδα. Στο Σερενγκέτι το προτιμώμενο θήραμα είναι το γκνού και η ζέβρα. Στο Εθνικό Πάρκο Κρούγκερ, τα λιοντάρια κυνηγούν συχνά καμηλοπαρδάλεις. Στο Πάρκο Μανιάρα οι βούβαλοιαποτελούν το 62% της διατροφής των λιονταριών, λόγω του μεγάλου πληθυσμού των βουβάλων. Περιστασιακά κυνηγούν ιπποπόταμους, ενώ αποφεύγουν εντελώς του ενήλικες ρινόκερους. Στον ποταμό Σαβούτι κυνηγούν ελέφαντες, γεγονός ασυνήθιστο.
Φωτογραφία http://www.big5.ch
Το λιοντάρι είναι ζώο τρομακτικό, θαρραλέο, επιβλητικό. Σύμβολο δύναμης και μεγαλοπρέπειας. Δικαίως έχει κερδίσει τον τίτλο "βασιλιάς των ζώων".
Φωτογραφία Twogiantscoops
Φωτογραφία safari-partners
Φωτογραφία Daniel Dolpire
Φωτογραφία Thomson Safaris
Φωτογραφία Mrs. Wai Chun Turnbull
Τα λιοντάρια που ζουν κοντά στην ακτή της Ναμίμπ τρέφονται εκτεταμένα με πτερυγιόποδα. Στο Σερενγκέτι το προτιμώμενο θήραμα είναι το γκνού και η ζέβρα. Στο Εθνικό Πάρκο Κρούγκερ, τα λιοντάρια κυνηγούν συχνά καμηλοπαρδάλεις. Στο Πάρκο Μανιάρα οι βούβαλοιαποτελούν το 62% της διατροφής των λιονταριών, λόγω του μεγάλου πληθυσμού των βουβάλων. Περιστασιακά κυνηγούν ιπποπόταμους, ενώ αποφεύγουν εντελώς του ενήλικες ρινόκερους. Στον ποταμό Σαβούτι κυνηγούν ελέφαντες, γεγονός ασυνήθιστο.
Το λιοντάρι είναι ζώο τρομακτικό, θαρραλέο, επιβλητικό. Σύμβολο δύναμης και μεγαλοπρέπειας. Δικαίως έχει κερδίσει τον τίτλο "βασιλιάς των ζώων".
Οκτώ από τα πιο σπάνια πτηνά στον κόσμο
Πάρα πολλά του ζωικού βασιλείου του πλανήτη μας απειλούνται με εξαφάνιση. Οι λόγοι είναι πολλοί και οι περισσότεροι σχετίζονται με τις ανθρώπινες δραστηριότητες. Η απώλειαενδιαιτημάτων, η θήρευση, το παράνομο εμπόριο, η αποψίλωση των δασών, η μόλυνση των υδάτων είναι μερικοί από τους λόγους αυτούς. Η Κόκκινη Λίστα Απειλούμενων Ειδών της IUCN, που καθιερώθηκε το 1948, είναι το πλέον περιεκτικό ευρετήριο για την παγκόσμια κατάσταση φυσικής προστασίας ειδών φυτών και ζώων.
Η σημερινή εγγραφή αφορά σε οκτώ πτηνά που θεωρούνται ότι κινδυνεύουν άμεσα να εξαφανιστούν.
Kakapo
Φωτογραφία Shane McInnes
Το πτηνό αυτό είναι είναι είδος παπαγάλου ενδημικού στη Νέα Ζηλανδία. Είναι το βαρύτεροείδος παπαγάλου και το μοναδικό που δεν πετάει. Θεωρείται κρισίμως απειλούμενο, αφού τον Φεβρουάριο του 2012 υπήρχαν μόνο 120 πουλιά.
Η σημερινή εγγραφή αφορά σε οκτώ πτηνά που θεωρούνται ότι κινδυνεύουν άμεσα να εξαφανιστούν.
Kakapo
Το πτηνό αυτό είναι είναι είδος παπαγάλου ενδημικού στη Νέα Ζηλανδία. Είναι το βαρύτεροείδος παπαγάλου και το μοναδικό που δεν πετάει. Θεωρείται κρισίμως απειλούμενο, αφού τον Φεβρουάριο του 2012 υπήρχαν μόνο 120 πουλιά.
Brazilian Merganser
Φωτογραφία Charles Hesse
Είδος πάπιας και μάλιστα ένα από τα έξι πιο απειλούμενα με εξαφάνιση υδρόβια πτηνά. Στην άγρια φύση υπάρχουν περίπου 250 πουλιά, ενώ δεν υπάρχει κανένα σε συνθήκεςαιχμαλωσίας. Οι πληθυσμοί που υπάρχουν εντοπίζονται στην Βραζιλία και στην Αργεντινή.
Είδος πάπιας και μάλιστα ένα από τα έξι πιο απειλούμενα με εξαφάνιση υδρόβια πτηνά. Στην άγρια φύση υπάρχουν περίπου 250 πουλιά, ενώ δεν υπάρχει κανένα σε συνθήκεςαιχμαλωσίας. Οι πληθυσμοί που υπάρχουν εντοπίζονται στην Βραζιλία και στην Αργεντινή.
Christmas Frigatebird
Φωτογραφία David Boyle
Το πουλί αυτό είναι ένα μεγάλο θαλασσοπούλι, ενδημικό της Νήσου των Χριστουγέννων στον Ινδικό ωκεανό. Εκτιμάται ότι ο πληθυσμός του είδους θα μειωθεί κατά 80% τα επόμενα 30 χρόνια. Ένας από τους λόγους μείωσης είναι ένα είδος μυρμηγκιού (yellow crazy ant-Anoplolepis gracilipes), το οποίο έχει καταστρέψει την άγρια ζωή του νησιού.
Forest Owlet
Το πουλί αυτό είναι ένα μεγάλο θαλασσοπούλι, ενδημικό της Νήσου των Χριστουγέννων στον Ινδικό ωκεανό. Εκτιμάται ότι ο πληθυσμός του είδους θα μειωθεί κατά 80% τα επόμενα 30 χρόνια. Ένας από τους λόγους μείωσης είναι ένα είδος μυρμηγκιού (yellow crazy ant-Anoplolepis gracilipes), το οποίο έχει καταστρέψει την άγρια ζωή του νησιού.
Forest Owlet
Το πτηνό αυτό είναι ένα είδος κουκουβάγιας και είναι ενδημικό στα δάση της κεντρικής Ινδίας. Το είδος περιγράφηκε το 1873 και θεωρήθηκε εξαφανισμένο το 1884. Όμως ανακαλύφθηκε εκ νέου 113 χρόνια αργότερα, το 1997, από την Pamela Rasmussen, καθηγήτρια, ορνιθολόγο και ειδική στα πουλιά της Ασίας. Θεωρείται κρισίμως απειλούμενο, αφού στηνάγρια φύση υπάρχει περιορισμένος αριθμός, λιγότερα από 250 πουλιά.
Crested Ibis
Γνωστό και ως Toki, το πτηνό αυτό είναι μεσαίου μεγέθους με μήκος που φτάνει τα 78,5 εκατοστά. Κάποτε ζούσε και αναπαραγόταν στην Ιαπωνία, Κίνα, Κορέα, Ταιβάν και Ρωσία. Τώρα βρίσκονται μόνο στην επαρχία Shaanxi, στην Κίνα. Γίνονται προσπάθειεςαναπαραγωγής του είδους σε συνθήκες αιχμαλωσίας προκειμένου να διατηρηθεί.
Red-crowned Crane
Φωτογραφία Tzuhsun Hsu
Ο γερανός της Μαντζουρίας είναι ένα μεγάλο είδος γερανού της ανατολικής Ασίας και από τασπανιότερα είδη γερανού στον κόσμο. Θεωρείται σύμβολο τύχης και μακροζωίας. Ο εκτιμώμενος συνολικός πληθυσμός του είδους στην άγρια φύση είναι 2.750 πτηνά.
Ο γερανός της Μαντζουρίας είναι ένα μεγάλο είδος γερανού της ανατολικής Ασίας και από τασπανιότερα είδη γερανού στον κόσμο. Θεωρείται σύμβολο τύχης και μακροζωίας. Ο εκτιμώμενος συνολικός πληθυσμός του είδους στην άγρια φύση είναι 2.750 πτηνά.
Great Indian Bustard
Φωτογραφία P.Ramanan
Αυτό το μεγάλο πτηνό, που μοιάζει με τη στρουθοκάμηλο, είναι ένα από τα βαρύτερα πουλιά που πετούν. Απαντάται σε περιοχές της Ινδίας και του Πακιστάν και θεωρείται κρισίμωςαπειλούμενο, αφού μόνο 250 πτηνά υπάρχουν στο φυσικό τους περιβάλλον. Προσπάθειεςαναπαραγωγής τους σε συνθήκες αιχμαλωσίας έχουν αποτύχει.
Αυτό το μεγάλο πτηνό, που μοιάζει με τη στρουθοκάμηλο, είναι ένα από τα βαρύτερα πουλιά που πετούν. Απαντάται σε περιοχές της Ινδίας και του Πακιστάν και θεωρείται κρισίμωςαπειλούμενο, αφού μόνο 250 πτηνά υπάρχουν στο φυσικό τους περιβάλλον. Προσπάθειεςαναπαραγωγής τους σε συνθήκες αιχμαλωσίας έχουν αποτύχει.
Orange-bellied Parrot
Φωτογραφία JJ Harrison
Ένας μικρός παπαγάλος με μήκος 20 εκατοστά, ενδημικός στην νότια Αυστραλία και ένα από τα δύο είδη παπαγάλων που μεταναστεύουν. Αναπαράγεται στην Τασμανία και το χειμώνα μεταναστεύει στις νότιες περιοχές της Αυστραλίας. Θεωρείται κρισίμως απειλούμενο είδος, αφού στην άγρια φύση υπάρχουν μόνο 21 ενήλικα πουλιά, από τα οποία τα 8 είναι θηλυκά.
Πολικές αρκούδες-η ζωή τους σε εικόνες
Μια ματιά στον τρόπο ζωής των πολικών αρκούδων, αυτών των θαυμάσιων ζώων, καθώς προσπαθούν να προσαρμοστούν στην συρρίκνωση των οικοτόπων τους.
Η πολική αρκούδα (Ursus maritimus) είναι ένα ζώο εγγενές κυρίως στον Αρκτικό κύκλο, που καλύπτει τον Αρκτικό Ωκεανό, τις γύρω θάλασσες και περιοχές στεριάς. Είναι το μεγαλύτερο σαρκοφάγο ζώο της ξηράς παγκοσμίως κι επίσης η μεγαλύτερη αρκούδα.
Μια πολική αρκούδα σε ένα κομμάτι πάγου στη θάλασσα Labrador, στα ανοικτά των ακτών του Καναδά. Οι πολικές αρκούδες δεν μπορούν να επιβιώσουν χωρίς τον πάγο της θάλασσας.Η απώλεια των πάγων απειλεί ευάλωτα ζώα, όπως οι πολικές αρκούδες, που εξαρτώνται από τον πολυετή πάγο για να μεγαλώσουν τα μικρά τους και για να ταξιδέψουν αναζητώντας να κυνηγήσουν φώκιες.
Οι περισσότερες πολικές αρκούδες γεννιούνται στη στεριά. Όμως περνούν τον περισσότερο χρόνο τους στη θάλασσα. Το επιστημονικό τους όνομα σημαίνει "θαλάσσια αρκούδα". Προτιμούν να συχνάζουν σε περιοχές όπου ο πάγος της θάλασσας συναντά το νερό, για να μπορούν να κυνηγούν φώκιες, οι οποίες αποτελούν το μεγαλύτερο μέρος της διατροφής τους.
Η πολική αρκούδα είναι το πιο σαρκοφάγο μέλος της οικογένειας των αρκούδων. Τρέφεται κυρίως με δύο είδη φώκιας: την γενειοφόρο και την δακτυλιοειδή. Περιστασιακά μπορεί να συμπληρώσει τη διατροφή της με νεαρούς οδόβαινους ή με τα νεκρά σώματα ενήλικων οδόβαινων ή φαλαινών, των οποίων το λίπος μπορεί εύκολα να καταβροχθίσει, ακόμα κι όταν έχουν σαπίσει.
Σε γενικές γραμμές, οι ενήλικες πολικές αρκούδες ζουν μοναχική ζωή. Βέβαια, έχουν εντοπιστεί πολλές φορές να παίζουν ή να κοιμούνται αγκαλιασμένες. Οι ζωολόγοιπεριγράφουν την ενήλικη, αρσενική πολική αρκούδα ως ένα ζώο με αναπτυγμένο το αίσθημα της φιλίας.
Η πολική αρκούδα έχει εξαιρετικά αναπτυγμένη την αίσθηση της όσφρησης. Μπορεί να ανιχνεύσει φώκιες σε απόσταση ενός μιλίου, κάτω από ένα μέτρο πάγου. Η ακοή τους είναι τόσο οξεία όσο του ανθρώπου κι έχουν επίσης πολύ καλή όραση. Είναι εξαιρετικήκολυμβήτρια. Έχουν παρατηρηθεί πολικές αρκούδες στην ανοιχτή θάλασσα σε απόσταση 200 μιλίων από την στεριά. Το λίπος της, της εξασφαλίζει την άνωση και κολυμπάει όπως ένα σκυλί, χρησιμοποιώντας τα μπροστινά πόδια της ως πηδάλιο. Οι πολικές αρκούδες μπορούν νακολυμπήσουν 6 μίλια την ώρα και να περπατήσουν 3,5 μίλια την ώρα. Όταν τρέχουν φτάνουν τα 25 μίλια την ώρα.
Το φθινόπωρο, που οι πάγοι έχουν λιώσει, το κυνήγι σταματάει. Κάθε θηλυκό που κυοφορείσκάβει ένα κρησφύγετο. Μια στενή είσοδος-τούνελ οδηγεί σε έναν έως τρεις θαλάμους. Μεταξύ Νοεμβρίου και Φεβρουαρίου γεννιούνται τα μικρά, που είναι τυφλά, καλύπτονται με ελαφριά γούνα και ζυγίζουν λιγότερο από 900 γραμμάρια. Κάθε γέννα έχει, κατά μέσο όρο, δύο μικρά. Η οικογένεια παραμένει στο κρησφύγετο έως τα μέσα Απριλίου και η μητέρα θηλάζει τα μικρά της με το πλούσιο σε λίπος γάλα της. Όταν η μητέρα θα ανοίξει την είσοδο του κρησφύγετου τα μικρά θα ζυγίζουν 10-15 κιλά.
Από το 2008, η IUCN έχει αναφέρει ότι ο αριθμός των πολικών αρκούδων είναι 20-25 χιλιάδες και συνεχώς μειώνεται, λόγω της κλιματικής αλλαγής. Ένα μικρό έχει εντυπωσιαστεί βλέποντας μια "σφαίρα αναφοράς", που χρησιμοποιείται από επιστήμονες στον πάγο τηςΑρκτικής θάλασσας.
Ο βασικός κίνδυνος για τις πολικές αρκούδες, λόγω της κλιματικής αλλαγής, είναι ο υποσιτισμός ή η λιμοκτονία, λόγω της απώλειας ενδιαιτημάτων. Οι αρκούδες κυνηγούν φώκιες πάνω από το στρώμα του πάγου. Η αύξηση της θερμοκρασίας οδηγεί στο λιώσιμο των πάγωννωρίτερα κάθε χρόνο. Οι αρκούδες οδηγούνται στην ξηρά πριν αποκτήσουν αρκετό απόθεμα λίπους, για να μπορέσουν να επιβιώσουν την περίοδο από τα τέλη του καλοκαιριού έως την αρχή του φθινοπώρου, τότε που η τροφή λιγοστεύει. Η μείωση της επιφάνειας του πάγου έχει κι άλλη οδυνηρή συνέπεια για τις αρκούδες. Αναγκάζονται να κολυμπούν μεγαλύτερεςαποστάσεις και περιστασιακά κάποιες πνίγονται.
Τους καλοκαιρινούς μήνες, πολλοί τουρίστες επισκέπτονται την περιοχή για να δουν τιςπολικές αρκούδες. Η εταιρεία Warbelovw, που διοργανώνει ξεναγήσεις διαφημίζεται λέγοντας τα εξής: "Πετάξτε πάνω από τον Αρκτικό κύκλο, για να δείτε τις πολικές αρκούδες στο φυσικό τους περιβάλλον πριν εξαφανιστούν".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου